چیزی به صفر و منفی شدن و انقراض نسل ایرانی باقی نمانده است. آمارهای جمعیتی گویای این واقعیت تلخ است که تا چند سال آینده نرخ باروری به صفر می رسد؛ چنان که سال گذشته نرخ رشد جمعیت کشور به 0.6درصد رسید و چیز زیادی تا صفر باقی نمانده است.

در چنین شرایطی است که قانون حمایت از خانواده و جوانی جمعیت با وجود آن که پس از سال ها به نتیجه رسید و بالاخره تصویب و ابلاغ شد اما به دلیل نواقص خود قانون از یک سو و تعلل در اجرا یا اجرای سلیقه ای، بعد از سپری شدن بیش از یک سال از ابلاغ، تنها چیزی حدود 30درصد این قانون اجرایی شده و همین 30درصد اجرا هم نتوانسته نسخه شفابخشی برای جمعیت بپیچد. چنان که سال گذشته و در نخستین سال اجرای قانون حمایت از خانواده و جوانی جمعیت با کمترین میزان رشد جمعیت طی دهه های گذشته مواجه بودیم. از همه اینها مهم تر این که زمان زیادی به بسته شدن پنجره جمعیتی و فرصت جبران این کمبودها باقی نمانده است. کمتر از شش سال تا بسته شدن پنجره زمان داریم و این یعنی باید نه فقط برای اجرای قانون حمایت از خانواده و جوانی جمعیت اهتمام به خرج دهیم بلکه با شناسایی نقاط قوت و ضعف این قانون، به تدوین قوانین و مقررات مکمل نیز اهتمام بورزیم و با تلاش در حوزه های مختلف و مرتبط با جمعیت اعم از رفع موانع اقتصادی تا موانع اجتماعی و فرهنگی اقدام کنیم. بدیهی است تا زمانی که مردم از منظر فکری و فرهنگی برای داشتن فرزند بیشتر قانع نشده اند، نمی توان انتظار داشت برنامه های زندگی خود را بر مبنای این مساله تنظیم کنند. همچنان که مسائل اقتصادی هم مهم است و خانواده ها و به خصوص زنان شاغل باید برای فرزندآوری مورد حمایت های اقتصادی قرار بگیرند.