همه ما در زندگی با روزها و لحظاتی مواجه می شویم که در آنها حرف مان را به هیچ کس جز «رفیق» نمی توانیم بگوییم. اما چه کنیم که عصر ما، عصر دوری و پراکندگی دوستان و یاران است. هر کسی به دل مشغولی ها و گرفتاری های خودش، سرگرم است و خبری از آن جمع رفقای گذشته نیست. اصلا چرا باید رفیق داشت؟ رفیق کجاها مهم می شود؟ آنهایی که جنگ را دیده اند، آنهایی که برای آرمان های بزرگ هزینه داده اند، آنهایی که شکست ها و غم های بزرگ چشیده اند، آنهایی که فرزندشان را از دست داده اند، آنهایی که عاشق شده اند، آنهایی که تنهایی کشیده اند، می دانند که چطور آدم در عرض چند ثانیه و چند روز می تواند به اندازه چند سال بزرگ تر