برای پژوهشگران و ناظران حوزه های اقتصاد سیاسی، توسعه پایدار و روابط بین الملل از چند دهه قبل، واضح و آشکار بود که مقوله محیط زیست به زودی به مبحثی زیرساختی و امنیتی تبدیل خواهد شد. دولت های مبتنی بر خرد جمعی به درستی دریافتند که محیط زیست، آب و اقلیم نقش بنیادینی در مسیر توسعه پایدار و بنابراین رشد اقتصادی و ثبات سیاسی اجتماعی ایفا خواهند کرد. این موضوع از آنجا اهمیت بیشتری یافت که تامین و مدیریت آب به تدریج به مسئله ای در حکمرانی تبدیل شد و همگان آگاه هستند که اینک در بسیاری از نواحی جهان، ازجمله ایران، موضوع آب به مرحله بحران رسیده است. ذکر این نکته ضروری است که کشورهایی که دولت های شان دغدغه