من خیلی تمرین کرده بودم. از پانزده سالگی رویای صعود به اورست را داشتم. تا همین یکی، دو سال قبل هم یک مربی آمریکایی داشتم که به صورت آنلاین در ارتباط بودیم. در تمرینات هوازی خیلی راهنمایی و کمکم کرد. در واقع برای صعود بدون اکسیژن هم آماده بودم. تا ارتفاع 8500 متری اکسیژن من بسته بود اما وقتی راهنمای گروه متوجه شد، به بیس کمپ اطلاع داد و ملزم به استفاده شدم. ناچار اکسیژن را باز کردم چون نباید امنیت هم نوردها را به خطر می انداختم.

خب از نظر فنی و مالی، آمادگی لازم بود. اورست صعود ارزانی نیست. من اولین فرزند و تنها پسر خانواده ام. پدرم کارمند است و با حقوق کارمندی نمی شد دنبال آرزوهای بزرگی مثل اورست رفت. از 18سالگی، خیلی دنبال اسپانسر گشتم. اما موفق نشدم. اما با این وجود همیشه امیدوار بودم و تمریناتم را به صورت مداوم و منظم دنبال می کردم.

بله. من با الیت، یکی از حرفه ای ترین و بهترین شرکت ها قرارداد بستم. هزینه ها بسیار بالا بود. چون از سن پایین هم زمان با تحصیل، شروع به کار کردم، به استقلال مالی لازم رسیدم. از بچگی دوست داشتم به اصطلاح دستم توی جیب خودم باشد. از شاگردی در مغازه ها و شغل های تابستانی همان اوایل نوجوانی تا ورود به بازار و حالا هم ساخت و ساز و این حرف ها... شکر خدا برنامه ریزی مالی و کار ی ام خوب پیش رفته. آن قدر که توانستم با هزینه شخصی و فروش خانه ام به اورست صعود کنم. اما به هر حال دوباره پول درآوردن و خرید خانه ای که دسترنج سال ها کار و تلاش بود هم آسان نیست.

من 29 اسفند 1401 ایران را ترک کردم و حدود صد روز بعد بازگشتم. صعودم مستقل بود. در صعود نهایی از بیس کمپ به کمپ یک در آبشار یخی خومبو، من و کوه نوردی از لهستان که هم طنابم بود ریزش بهمن را از فاصله بسیار نزدیک به چشم دیدیم. آبشار یخی خومبو مسیری پر از بلوک های یخی، پرتگاه و شکاف های عمیق و مدام در حال تغییر است. حوالی پنج صبح بهمن فرو ریخت اما به لطف خدا شانس با ما یار بود، در کنار دره ای بودیم و حجم زیادی از برف داخل دره ریخت. بخش کمی از بهمن و غبار آن به ما زد. برای چند لحظه واقعا فکر کردم همه چیز، همان جا تمام شده...

یک روز پیش از صعود ما، از حدود ساعت ده شب، هوا به شدت آشفته شد. طوری که بسیاری از تیم های بزرگ بازگشتند. این بازگشت ها، جنازه هایی که در مسیر دیده بودم و شرایط جوی اثر روانی منفی داشت. در تردید برای بازگشت بودم که راهنما با کمپ اصلی ارتباط گرفت. اعلام کردند از حدود ساعت 7 تا 10 صبح، هوای قله برای صعود مساعد است. بنابراین ما ادامه دادیم. حوالی 8 و نیم صبح 31اردیبهشت بر فراز قله ایستادیم. من پنج دقیقه زودتر رسیدم. ماسک اکسیژن را کنار گذاشتم و دو رکعت نماز شکر خواندم. تقریبا چهل دقیقه روی قله بودیم. پرچم امام رضا (ع) و ایران را بالا بردم. خیلی حس و حال عجیب و غیرقابل وصفی داشتم. باید بروید و آن عظمت را ببینید. در کلمه نمی گنجد.

در حساب اینستاگرام شان تبریک گفتند. من بهمن ماه سال گذشته درخواست شورای برون مرزی دادم که موافقت نشد. از طریق هیات کوه نوردی استان پیگیری کردم و بعد به صورت حضوری به رئیس فدراسیون مراجعه کردم اما پاسخ منفی بود.

ظاهرا کمبود سن و تجربه.

من از مسئولان حتی حمایت مالی هم نخواسته ام. اما متاسفانه حمایت معنوی را هم دریغ می کنند. گاهی بی مهری فدراسیون در صدور یک گواهی تایید مدال یا بی توجهی برخی رسانه ها ناراحت کننده است. اما برخورد مردم و تشویق های آنها حتی در صفحه اینستاگرامم دلگرم کننده است.

احتمالا به قله k2.