یک سال از اتفاقات خیابان های پاییزی گذشت. بسیاری در این مدت به تبیین و تحلیل پرداختند و هر یک تلاش کردند تا به سهم خود ابعادی از مساله را روشن نمایند. نگرش های موجود در این زمینه را می توان به سه گروه طبقه بندی کرد:

گروه اول، به دنبال سرنگونی نظام بودند و درصدد تبیین شرایطی انقلابی، جنبش را حرکتی رویارویانه و خشن توجیه می کردند. در این گفتمان فهمی از وجوه فرهنگی و جامعه شناختی جنبش حاصل نمی شود.

گروهی دیگر، بیشتر در تریبون ها و نهادهای مختلف رسمی از قبیل مجلس با تبیین های تقلیل انگارانه، با نسبت دادن وقوع پدیده به عوامل بیرونی، در قالب های مختلف بر تداوم سیاست های گذشته و حتی تندتر از قبل اصرار کردند. گروه سوم، از موضعی که می توان آن را اصلاح طلبانه نامید، دلایل پدیده را در عوامل داخلی جست وجو و در تلاشی برای اصلاح و سامانی نو برآمدند.