برای کسانی که سر کلاس های مسعود جعفری جوزانی نشسته اند و از تجربیات و دانش سینمایی و بوی دلنشین پیپش بهره برده اند او همیشه عموجان است. عموجانی که دلبسته کشورش ایران و سینمای کلاسیک است. پی داستانگویی جذاب است و کارش را هم بلد است. شاید به خاطر اینکه من هم یکی از این نفراتم هنگام تماشای جدیدترین اثرش (بهشت تبهکاران) مدام این پا و آن پا می شوم. فیلم با جمله ای درخشان (کشوری که دادگستری مستقل نداشته باشد بهشت تبهکاران است !) شروع می شود؛ جمله ای که حضورش خوب است و بد! خوب است چون حرف درستی است، بد است چون توقع بیننده را بالا می برد. بیننده در فیلم پی گسترش دادن یا حضور این حرف درست عموجان می گردد. توقعی که نصف و نیمه برآورده می شود. دلیلش هم معلوم است! بازگشت به زمان ماضی و هراس از نقد سریع و... (ناگفته نماند که در سال های اخیر و با ساخت فیلم هایی مثل علفزار، بیبدن و... خط قرمز نقد قوه قضاییه کمی عقب تر رفته و این اتفاق خوبی است، چرا که پاشنه آشیل سلامت هر کشوری می تواند فساد در این قوه اش باشد و عموجان هم چه در فیلم و چه در حرف های جلسه مطبوعاتی فیلمش بدرستی به این نکته اشاره کرد) البته باید این نکته را هم در نظر داشت که امثال مسعود جعفری جوزانی همچون فورد بیش از معنا به دنبال بیان داستانی هستند که لایه زیرین داشته باشد و حرفی هم اگر در آن است از فیلم بیرون نزند. یعنی مثل فیلم آپاراتچی و بعضی از فیلم های جشنواره چهل و دوم نشود که آنقدر در انتقال معنایی که در ذهن دارند سطحی عمل می کنند که تبلیغ را به ضد تبلیغ بدل می سازند. (اینطور فیلم ها یادآور فیلم هایی است که اواخر دهه پنجاه ساخته شد و...) البته در همان روزی که حرف های درست عموجان خوب یا بد، قوی یا ضعیف بر پرده افتاد در کنار برخی از صحنه های درخشان فیلم (فصل آغازین و ارتباطش با خوشه های خشم و...) فیلم مجنون (ساخته مهدی شامحمدی) هم به نمایش در آمد. فیلمی که به گمانم اگر قهرمان فیلم (مهدی زین الدین) لحظات اصلی در آن گم نمی شد می توانست یکی از نمونه های موفق سینمای موسوم به دفاع مقدس ایران باشد. نمونه ای که بیش از مخاطب عام به درد مدیران و مسوولان کشور می خورد، نه اینکه بیننده عادی به قهرمان نیاز نداشته باشد. دارد، صد درصد دارد اما رفتار و منش و عملکرد شهدایی مثل مهدی زین الدین، باکری، همت، حسن پور و... حلقه گمشده کسانی است که در حرف خود را رهرو این قهرمانان می دانند اما در عمل... بگذریم. حرف های عموجان و لحظاتی از بهشت تبهکاران و مجنون اتفاق خوب دوشنبه ای بود که پشت سر گذاشتم.