به اعتراف دوست و دشمن دیپلماسی ایرانی، ارتباطات در سیاست خارجی و تماس ها و رایزنی ها با کشورهای منطقه و فرامنطقه، بخش جدایی ناپذیر طرح و برنامه حمله به رژیم صهیونیستی بوده است. به عبارت دیگر، چه قبل از شلیک پهپادها و بالستیک ها و چه پس از اصابت موشک ها به اهداف، ظرفیت سیاست خارجی دولت با فعالیت همه جانبه، نقش موثری در تفسیر جهانی و معنادهی استراتژیک به اقدام نظامی جمهوری اسلامی ایران داشت. بر این اساس بود که تا اینجای کار، جمهوری اسلامی ایران هم یک پیروزی راهبردی نظامی کسب کرد و هم یک موفقیت چشمگیر دیپلماتیک. نقطه عطف این موفقیت دیپلماتیک، ناتوانی حامیان اسرائیل در شورای امنیت سازمان ملل در محکومیت اقدام ایران یا صدور بیانیه ای در این رابطه بود.

اگرچه خط اصلی ایران در دوران پسا طوفان الاقصی معطوف به مقابله با اقدامات اسرائیل از طریق دیپلماسی فعال برای صلح در غزه و ممانعت از گسترش منازعات منطقه ای بود اما در جایی که این تشخیص راهبردی حاصل شد که جلوگیری از گسترش اقدامات تروریستی رژیم صیهونیستی علیه منافع جمهوری اسلامی ایران، جز با یک پاسخ کوبنده ممکن نیست، ناگزیر تصمیم لازم اتخاذ و اقدام مقتضی انجام شد؛ بنابراین ظرفیت های سیاست خارجی ایران در قبال جنایاتی که رژیم صهیونیستی بانی آن بود، بلافاصله پس از حمله تروریستی به کنسولگری ایران در دمشق به نوع دیگری فعال شد و تماس های دیپلماتیک گسترده ای را در دستورکار خود قرار داد. ایران همچنین 72 ساعت قبل از آغاز حمله به رژیم صهیونیستی، همسایگان را از آن مطلع کرد. هدف از این اقدام، اطمینان دادن به کشورهای همسایه بود که هدف، فقط سرزمین های اشغالی و رژیم تروریست صهیونیستی است. توفیق این دیپلماسی موفق را در واکنش کشورهای منطقه پس از حمله ایران باید مشاهده کرد که برخلاف خواست رژیم صهیونیستی حتی دولت امارات که همچنان به روابط خود با جنایتکاران اسرائیلی ادامه می دهد، از هرگونه موضع گیری منفی علیه ایران خودداری کرد.

ایران از طریق دیپلماسی حتی با حامیان اسرائیل نیز اتمام حجت کرد. اینکه دو روز پیش از حمله، وزیر خارجه انگلیس به صورت تلفنی با وزیر امور خارجه کشورمان گفت و گو کرد، احتمالا به منزله نگرانی این کشور از زمان حمله و آخرین تلاش ها برای جلوگیری از وقوع آن بوده است. اما این تلاش های مبتنی بر حمایت از رژیم صهیونیستی، با این پاسخ امیرعبداللهیان مواجه شد که «تهران هیچ گاه به دنبال توسعه تنش در منطقه نبوده است اما در مقابل حمله تروریستی رژیم اسرائیل به سفارت ایران در دمشق و «سکوت امریکا و انگلیس» که به معنای تشویق نتانیاهو در تداوم جنگ افروزی و توسعه آن در منطقه است، ساکت نخواهد نشست.» به این ترتیب، با دیپلماسی فعال دولت، چه از طریق وزارت امورخارجه، چه تماس های رئیس جمهور، جهان از عزم ایران برای تنبیه متجاوز آگاه شد. نقطه اوج این آگاهی را می توان آن چیزی دانست که محمد جمشیدی، معاون سیاسی دفتر رئیس جمهور از آن خبرداد. 4 روز پس از حمله تروریستی به کنسولگری ایران، جمشیدی اعلام کرد: «جمهوری اسلامی ایران در پیامی مکتوب به امریکا هشدار داد در دام نتانیاهو نیفتد: کنار بکش تا ضربه نخوری. در پاسخ، امریکا از ایران درخواست کرد که اهداف امریکایی را نزند.» آنچه در شب 25 فروردین اتفاق افتاد، دقیقا همان چیزی بود که در این اعلام جمشیدی، پیش بینی شده بود.

وقتی بلافاصله پس از آغاز حمله تنبیهی ایران علیه رژیم صهیونیستی، بیانیه تبیینی نمایندگی ایران در سازمان ملل منتشر شد، مشخص شد که دیپلماسی به مثابه پیوست نظامی عملیات تنبیه تعریف شده است. در این بیانیه، با مروری بر ترور های رژیم صهیونیستی و بی عملی مجامع بین المللی و غرب، تاکید شده بود که چه فرایندی اقدام نظامی ایران را گریزناپذیر کرده است. صبح پس از حمله، نمایندگی ها و سفرای خارجی مقیم ایران به وزارت خارجه فراخوانده شدند تا در جریان اقدام تنبیهی و سیاست های بعدی جمهوری اسلامی ایران قرار بگیرند. امیرعبداللهیان با تبیین چرایی وقوع این تنبیه، گفت که از نظر ایران، اقدام نظامی تا این مرحله کافی است و دنبال گسترش تنش نیستیم، مگر اینکه تحرک تازه ای از سوی رژیم صهیونیستی علیه منافع ایران رقم بخورد. پس از آن، طی تماس های تلفنی با کشورهای منطقه، از عمان، قطر و عربستان تا مصر و نیز کشورهایی چون روسیه، انگلیس و چین، دیدگاه های جمهوری اسلامی ایران تبیین و پاسخ های لازم به طرف های مقابل، بویژه طرف های غربی داده شد. حاصل این تحرکات گسترده دیپلماتیک، دفاع متقن از اقدامات ایران در جلسه شورای امنیت سازمان ملل و ناتوانی این نهاد در محکومیت یا صدور بیانیه ای علیه ایران بود.

برخلاف استنکاف غرب که برای آنها اصل، حمایت بی چون و چرا از هر جنایت رژیم صهیونیستی است، اکنون تقریبا سایر کشورها و البته کارشناسان مستقل، قانونی بودن و حقانیت حمله جمهوری اسلامی ایران به اهداف نظامی در سرزمین های اشغالی را پذیرفته اند. نقطه اوج این ماجرا، اظهارات نماینده روسیه در شورای امنیت سازمان ملل بود که از سکوت این سازمان در محکومیت حمله اسرائیل به کنسولگری ایران انتقاد کرد و این سکوت را عامل رسیدن وضعیت منطقه به اینجا دانست. هرچند در این میان، برخی رسانه ها و قدرت های غربی با استناد به حضور مستشاران نظامی ایران در کنسولگری خواسته اند اقدام صهیونیست ها در حمله به اماکن دیپلماتیک ایران در سوریه را توجیه کنند اما حتی مقام های سابق غربی هم زیر بار این توجیه نمی روند.از این رو می توان گفت این حقانیت نه صرفا بر پایه اقدام نظامی و نه صرفا برپایه تحرکات دیپلماتیک بلکه در هماهنگی، هم افزایی و هم راستایی دیپلماسی دولت و توانمندی نظامی کشور حاصل شد؛ نمایشی از قدرت ایران، وقتی که همه ظرفیت ها در یک مدیریت هماهنگ و حساب شده، به میدان آورده می شوند.