انتخاب مسیری جاده ای و سفرنامه ای در سری پنجم مجموعه «نون خ»، موجب شد تا موضوعاتی ملموس برای مشاهده و تامل در آن، دیده شود؛ از نگاهی متفاوت به جغرافیا و مردم چابهار تا موضوعاتی مانند کودکان سرطانی و پیشرفت های فنی در تولید رادیوداروها.

در سیر رسیدن به موضوع رادیوداروها، کولبران هم دیده شدند؛ افرادی که سال هاست در حال انتقال کالا در مسیرهای صعب العبور کوهستانی هستند و در فضای سیاست زده حاکم بر مناطق مرزی، مورد سوءاستفاده برای انتقال محموله های ممنوعه و غیرمجاز، بخصوص اسلحه و مانند آن و حتی ورود تروریست در پوشش کولبر به داخل کشور قرار گرفته که همگان از این بخش ماجرا آگاهیم. با این وجود آنچه در این مجموعه از کولبر دیده شد، تصویری واقعی و متفاوت بود.افرادی که با سختی های طبیعی در مسیر حرکت، با پذیرش مخاطرات جسمانی و حتی با بر کف گرفتن جان شان، به انتقال کالا می پردازند و حتی از نظر سنی یا جنسیت هم، تفکیک و تمایزی میان شان دیده نمی شود، گروهی قابل توجه هستند.اینان با شناخت از طبیعت وحشی، امکان حرکت در فصول متفاوت، بر دوش کشیدن کالاهای حجیم و سنگین، لحاظ ویژگی های انسانی در تصمیم گیری در لحظات حساس و البته هرکدام به دلایلی طبیعی برای تامین نیازهای زیستی، دراین مسیر قراردارند.قراردادن داستان انتقال محموله ای حیاتی برای کودکان سرطانی، خصلت انسانی کولبران را در این روایت به تماشا گذارد.ما به عنوان بیننده ای که معمولا در برزخ اخبار فضای مجازی، با روایات دیگری از این افراد رو به رو هستیم، دیدیم که چگونه پیشگامی آنان برای رساندن این محموله به مقصد، توانست لحظات طبیعی زیست آنان را برای مان به رخ بکشد. این که هر کدام از آنان می توانستند از این محموله برای مقاصد دیگری بهره ببرند یا به مال اندوزی بیشتر بیندیشند، اما در بزنگاه تصمیم گیری نهایی، در مسیر درست قرار گرفتند، یکی از آموزه های به دست آمده از این کولبران در این مجموعه بود. حساسیت سازندگان مجموعه برای رسیدن به درکی طبیعی از کار این افراد، موجب شد تا عناصر تولید و بازیگران، به دور از ترفندها و تکنیک های داستانی و تصویری، همگام با این افراد شوند و در طبیعت کوهستانی و برفی منطقه، به حرکت درآیند و لحظات ترس و اضطرابی را چه در سقوط از ارتفاع یا مدفون شدن در زیر بهمن و درون غار را نمایش دهند. آسیب دیدن سعید آقاخانی، کارگردان و بازیگر نقش نخست این مجموعه، یکی ازاموری بودکه برای انتقال تصویری طبیعی وبدون ترفند ازاین افرادوشرایط کاری طبیعی شان، حادث شد. سلامت نگاه به این موضوع، همانند آنچه درباره واقعیت منطقه چابهار و مردمانش دیدیم، باید به ما به عنوان بیننده این مجموعه، فراتر از آنچه در اذهان داشتیم، برداشت دیگری بدهد. این تصویرسازی، بدون سوگیری واضح، صرفا برای قراردادن بیننده در برابر واقعیتی اصیل بود تا خودمان، به استمزاج بپردازیم تصورات مان را ازچنین پدیده هایی، پالوده کنیم