برخی از پیشکسوتان نکته ای را برای سهراب روشن کردند که تا پیش از این چندان به آن اهمیت نمی‎داد. برخی از پیشکسوتان استقلال از صادق ورمزیار و بهتاش فریبا گرفته تا محمد نوری و سایر کارشناسان یکصدا گفتند تا وقتی سهراب هست مربی خارجی چرا؟به نظر آنها سهراب باید بماند و تیم را بسازد چون در شرایطی که هیچ گزینه داخلی و شایسته ای به نظر نمی‎رسد فرصت دادن به امثال سهراب کاری ارزشمند است. به نظر آنها مدافع سال‎های دور تیم ملی ایران و استقلال می‎توانست کار بزرگی در استقلال انجام دهد. اما سهراب هم تمام شد. شاید او آماده ماجراجویی های جدید در جای دیگری باشد، جایی که دیگر او را موقتی نخواهند.

استقلال در فصلی که گذشت بسیار کند بود و تقلای بسیاری کرد تا در برخی از مسابقات پا به پای حریف پیش برود. البته که در برخی موارد شکست خورد و قافیه را به حریف خود باخت. فرقی هم نداشت که حریف کجاست، صدر یا قعر. استقلال مقابل همه تیم‎ها کم می‎آورد و سرعت کمی داشت. سهراب اما نسبت به برخی از نقص‎های فنی آگاهی کامل داشت و سرعت بیشتری به استقلال بخشید. او در مدت زمان بسیار کوتاه مربی‎گری خود سعی کرد این نقصان را برطرف کند. استقلال کمی تندتر شد. اگر دیدار با الشرطه را دیده باشید متوجه می‎شوید ماجرا ازچه قرار است.اوتلاش خود راکرد. اما محکوم به موقت بودن شد. سهراب بختیاری‎زاده نسبت به موسیمانه یک میلیون و 300 هزار دلاری شناخت بسیار بیشتری نسبت به بازیکنان استقلال داشت. این شناخت می‎توانست در هفته‎های آینده نتایج بسیار بهتری برای آبی‎های پایتخت به همراه داشته باشد. اما نشد. چون استقلال به مربیان میلیون دلاری و بدهی‎های کلان در فیفا عادت دارد.

برای کسی که چند بازی معدود روی نیمکت بوده شاید این میزان تعریف اغراق‎گونه باشد اما وقتی دیدار استقلال و الشرطه را دیدیم بیشتر به این نتیجه رسیدیم که تاثیر سهراب نسبت به موسیمانه روی بازیکنان استقلال بیشتر و بهتر بود و کسب این نتیجه همان شناخت روی بازیکنان است. موسیمانه در استقلال تیم با شخصیتی نساخت و هویت تیم تحت هدایت او آخر سر معلوم نشد. اما سهراب بختیاری‎زاده با توجه به شناختی که از بازیکنان داشت به سرعت دست به ابتکار عمل زد و تا جایی که در توان داشت برای تزریق روحیه و انگیزه تلاش کرد. تیم با ثبات‏تری را روانه میدان کرد و سرعت عمل هم بیشتر شد. این مشکل استقلال بود. شاید کمی روحیه بیشتر، کمی ارتباط بهتر با بازیکنان و کمی دوراندیشی استقلال را از ابتدای فصل سعادتمندتر می‏کرد. اما چاره چیست که بخت استقلال را اینگونه سیاه و آشفته بافتند.