لاک پشت، جانوری خزنده که بدنش در یک پوشش استخوانی به نام لاک قرار دارد و فقط سر، دست ها، پاها و دمش از آن بیرون است. جانوری که با وجود کند بودن در حرکت و آرامشی که در ظاهر دارد، به وقت شکار یا دفاع، دارای سرعت عملی شگفت انگیز است. در همین معنای ساده و ابتدایی از عنوان کارآمد فیلم؛ همه چیز مهیاست تا شخصیت اصلی فیلم سینمایی «لاک پشت» با نقش آفرینی بی بدیل فرهاد اصلانی، مخاطب را به خود جذب کند. مخاطب فهیم سینمادوستی که این روزها بیش از همیشه به تماشای آثار متفاوت در ژانرهای گوناگون، رغبت مناسبی نشان داده است. شخصیت اصلی فیلم؛ پیروز ارجمند، روانپزشک میانسالی است که عشق به همسر جوان خود در ازدواج دومش و ترس از دست دادنی در پس از دست دادن های پی در پی، او را به جنونی از جنس بیمارانش و کالبدی شبیه به لاک پشت هایی که دارد، چنان نزدیک کرده تا بتواند در لاک خود فرو رفته و هرجور می خواهد به خیال پردازی بپردازد.

دیدارهای خارج از رئالیسم او با فرزندش (نازنین بیاتی)، خلوتی متفاوت برایش رقم زده تا کمتر احساس تنهایی داشته باشد؛ تنهایی ای که حتی در کابوس های شبانه خود از آن جهانی تاریک و ترسناک را ترسیم کرده است. فیلم به لحاظ ساختاری، منسجم و غافلگیرکننده عمل می کند تا ژانر خود را طی مسیر تا پایان بندی پیدا کند. ژانری که پرده اول نمود کاملی ندارد اما در پرده دوم با آگاهی و هوشمندانه رو به کامل شدن و شکل گیری است. اثر در شخصیت پردازی نیز موفق عمل کرده و برای نقطه عطف خود بهترین سکانس را ارایه می کند. اجرای دقیق (صابر ابر) در شبه دوئلی با کاراکتر روانپزشک (فرهاد اصلانی) خیره کننده و بیمارگونه به ثبت رسیده تا فیلم از نظر تکنیک به اوج خود برسد و در ادامه، همچون بیماران کاراکتر، بیمارگونه در ریتم و روایت به سر منزل مقصود برسد. کارگردان (بهمن کامیار) تکنیک را به شکلی در اختیار گرفته تا قدر لازم حس برانگیز و در عین حال منطقی و مهندسی شده در جزییات عمل کند. فیلمبرداری، صدا و موسیقی کاملا در تجمیع افکارند که همگام و همراه با جنون فروخورده شخصیت اصلی در مسیر فیلم پیش روند تا تماشاگران علاقه مند به ژانرهایی از قبیل سایکو درام (روانشناختی)، هرچه بیشتر با «لاک پشت» ارتباط بگیرند. پیچیدگی های مورد نظر فیلمساز در فیلمنامه رقم خورده و با بهره گیری از هنر- فن تدوین، به سادگی و هنرمندانه بر پرده سینما نقش بسته است تا در گونه، سرانجام با فیلمی متفاوت از اکثریت آثار سینمای ایران در چند سال گذشته مواجه باشیم. عناصر سینمایی «لاک پشت» تماما در خدمت جزییات به کار گرفته شده اند تا جایی که حتی بازیگران فرعی فیلم همچون آذیتا حاجیان و هومن برق نورد نیز حضوری چشمگیر دارند تا مخاطب در رویارویی با سینمای متولد شده از هم آغوشی بی ادعای تکنیک، هنر و قصه پردازی، نهایتا با لذت از سالن نمایش خارج شود. سینمایی که در حیطه ژانرهای خاص و مهجور هنرهفتم در ایران به شمار می رود و اما حرف های بسیاری برای گفتن دارد. همان سینمایی که بی شک از آن غافلید!