من قبل از آمدن به آمریکا چندین سال دوومیدانی را کنار گذاشته بودم و دو سالی هم به خاطر بی انگیزگی اصلا ورزش نمی کردم. وقتی به آمریکا آمدم مربی ام جنتری بردلی به من فشار آورد و مرا برد پیش دونده های بزرگی که یک روزی آرزوی دیدن آنها را از نزدیک داشتم. وقتی آنها را دیدم تصمیم گرفتم برای یادگیری شروع کنم تا در مربیگری استفاده کنم، اما بعد از چند ماه وقتی دیدم رکوردهایم کم کم دارد بهتر می شود انگیزه دوباره ای برای شروع به من داد، بازی های آسیایی داشتیم و من با فدراسیون هماهنگ شدم تا اسمم را رد کنند تا اگر ورودی آوردم برای ایران در هانگژو بدوم، اما متاسفانه فدراسیون اعتماد نکرد و وقتی رکوردهایم به رکورد ایران نزدیک شد دیگر دیر بود.

من از 33-4 سالگی شروع کردم. در ایران همیشه وقتی از سن 24 سالگی که می گذری دیگر همه چیز برایت تمام می شود باید دنبال ازدواج و بچه داری بروی. ورزش حرفه ای دیر می شود ولی من می خواستم ثابت کنم هیچ وقت برای هیچ چیزی دیر نیست و در هر سنی می توانی به چیزی که می خواهی برسی. خدا را شکر من حالا بهتر از حتی 20 سالگی ام می دوم و نتیجه می گیرم و بعد از 11 سال، رکورد 200 متر ایران را شکستم.

المپیک را به خاطر عدم اعتماد فدراسیون از دست دادم و پارسال همه مسابقاتم را از جیب خودم خرج کردم. یکسری از مسابقات مهم اما پرهزینه بود و برایم مقدور نبود در آنها بدوم، چرا که هیچ حمایتی هم نمی شدم و سخت بود هم کار کنم و هم تمرین. از دست دادن بازی های آسیایی هانگژو باعث شد سهمیه المپیک نگیرم.

خدا را شکر آغاز فصل را با رکوردشکنی شروع کردم، بعد از 21 سال رکورد 200 متر زنان ایران را شکستم و شک نکنید امسال رکوردهای خیلی بهتری را از من می بینید. امیدوارم بعد از رکوردشکنی مدال های خوشرنگی هم برای ایران بگیرم.

فدراسیون بیانیه کلی داد همه دوومیدانی کاران با هماهنگی در مسابقات شرکت کنند. من قبل از این مسابقه هم با پریسا بهزادی نایب رئیس فدراسیون هماهنگ بودم و مسابقه رسمی است و رکوردم هم در فدراسیون جهانی ثبت شد، فدراسیون هم قبول کرد و این رکورد خوب به نام ایران ثبت شد. هماهنگی با فدراسیون سخت نیست و طبیعی است که یکسری قوانین باید رعایت شود.

من در تیم ملی هستم. دو سال پیش برای شروع دوباره تصمیم گرفتم، برای ایران در تیم ملی بدوم تا با ثبت رکورد و تصاحب مدال، پرچم ایران را بالا ببرم.

همه باید در قهرمانی کشور شرکت کنند و امتیاز خوبی برای قهرمانی جهان دارد و من هم امیدوارم بتوانم شرکت کنم.

هدف امسالم گرفتن مدال خوشرنگ از بازی های کشورهای اسلامی و قهرمانی آسیاست تا در قهرمانی جهان بدوم.

بزرگ ترین مشکلم، مشکل مالی است. اگر بخواهم تمرکز کاملم روی تمرین باشد، نمی توانم زیاد کار کنم، در حالی که هزینه ها خیلی بالاست و این چند سال همه هزینه هایم را خودم می دهم و خیلی سخت است که هم کار کنم و هم تمرین. امسال کارم را به خاطر قهرمانی آسیا کمتر کردم تا بتوانم تمرکز بیشتری داشته باشم که فشار زیادی را تحمل می کنم چون اسپانسر و حامی مالی ندارم کار را برایم سخت تر کرده است. امیدوارم از طرف ایران حمایت شوم. حالا تنها دغدغه ام حمایت مالی است تا هم رکوردهای خیلی تاپی ثبت کنم و هم مدال های خیلی خوشرنگی بگیرم.

من خوشحالم که این کار را کردم، چراکه شنیدم در ایران خیلی از بچه ها ناامید شده بودند و می خواستند دوومیدانی را کنار بگذارند اما وقتی رکوردشکنی مرا در سن 35 سالگی دیدند، انگیزه پیدا کردند تا دوباره شروع کنند وبجنگند. این بهترین امتیاز برای من است که به هدفم رسیدم.