واقعیت این است که وقتی با موارد قطعی یک بیماری ازجمله سرخک مواجه می شویم، یعنی پوشش واکسیناسیون در کشور به هر دلیلی پایین آمده است؛ اتفاقی که باعث روند افزایشی موارد ابتلا به بیماری شده است.به طورکلی کم شدن تعداد واکسن های موجود و ورود افرادواکسینه نشده به کشور، دوعاملی است که می تواند باعث سیر صعودی روند ابتلا به بیماری باشد که عامل دوم، درباره کشور ما محتمل تر است؛ چراکه ما در سطح کشور، با کمبود واکسن سرخک مواجه نیستیم. این درحالی است که در سه سال اخیر وبه خصوص ازسال1401، مهاجران زیادی ازکشورهای همسایه به کشور واردشده اندکه پوشش واکسیناسیون خوبی درکشور خودشان نداشته اند ونسبت به بیماری سرخک واکسینه نیستند. موضوعی که به دلیل مسری بودن بسیار بالای سرخک، باعث شکل گیری شیب صعودی بیماری شده وبا افزایش مواردمبتلا درکشور روبه رو شده ایم. اما آنچه روشن به نظرمی رسد این است که درچنین شرایطی، باید درمرحله اول،تمرکز جدی خود رابر کنترل مرزها و ورود مهاجران بگذاریم؛ مهاجران واکسینه نشده ای که در سیستم کلی ایمنی جامعه نسبت به بیماری سرخک، اختلالی جدی وارد می کنند.درمرحله بعد،لازم است که بافعالیت های جهادی وبسیج گونه،شبیه به دوران همه گیری کرونارفتارکنیم وطرح واکسیناسیون خانه به خانه رادرمناطقی که باافزایش موارد ابتلا روبه روهستیم، اجرایی واصطلاحا لکه گیری کنیم. در این طرح،گروه هدف، کودکان هستندکه بیشترین واصلی ترین موارد ابتلا به بیماری سرخک را به خودشان اختصاص داده اند. اما آنچه لازم است به آن توجه کنیم، اهمیت همکاری شایسته افراد منطقه با پویش واکسیناسیون مجدد در استان هایی با موارد ابتلای افزایشی است. در چنین طرحی، کودکان واکسینه شده یا نشده، باید دوباره واکسن دریافت کنند تا طی یک بازه زمانی شش ماهه، واکسیناسیون کاملی در این مناطق انجام شود؛ آن وقت است که شاید بتوانیم به روزهای ریشه کن شدن دوباره سرخک برگردیم.