صحبت از بازگشایی مجدد زندان مخوف آلکاتراز شده است،زندانی که مسئولان آمریکایی مدعی هستند هنوز کسی موفق نشده از آن فرارکند اما اتفاقا این زندان صاحب زندانیانی بوده که لقب هوشمندانه ترین فرار تاریخ زندان هارابه نام خود ثبت کرده اند!گزارش تازه بی بی سی جزئیات این فرار جسورانه، پیش زمینه تاریخی زندان آلکاتراز، سرنوشت نامعلوم فراریان و تاثیر فرهنگی این رویداد را بررسی کرده است.

فرار 12 ژوئن 1962 توسط سه زندانی به نام های فرانک موریس و برادران انگلین (جان و کلارنس) انجام شد، با کمک یک زندانی چهارم به نام آلن وست که در نهایت نتوانست همراه آنها فرار کند. این چهار نفر که از زندان های قبلی در فلوریدا و جورجیا یکدیگر را می شناختند، در دسامبر 1961 در سلول های مجاور هم قرار گرفتند و تحت رهبری موریس که به دلیل هوش بالا و سابقه فرار از زندان های دیگر شناخته می شد، شروع به طراحی نقشه ای پیچیده کردند.

نقشه فرار این گروه طی شش ماه با دقت و خلاقیت طراحی شد. زندانیان از قاشق های فلزی دزدیده شده از سالن غذاخوری، تیغه های اره دور ریخته شده و یک دریل دست ساز ساخته شده از موتورجاروبرقی استفاده کردند. آنها دیوارهای بتنی آسیب دیده از نمک (به دلیل نزدیکی به دریا) را در اطراف دریچه های تهویه زیر سینک سلول های شان کنده و به یک راهروی خدماتی بدون نگهبان دسترسی پیدا کردند. برای پنهان کردن سروصدای دریل، موریس در ساعت موسیقی زندان(یک ساعت در روز که موسیقی پخش می شد) آکاردئون می نواخت. برای فریب نگهبانان دربازرسی های شبانه، آنها سرهای کاغذی (پاپیه ماشه) شبیه به خودشان ساختند. این سرها با رنگ پوست مانند، موهای واقعی(جمع آوری شده از آرایشگاه زندان) و جزئیات دقیق طراحی شدند و در تخت ها قرار گرفتند تا به نظر برسد که زندانیان خوابیده اند. آنها با استفاده از بیش از50 بارانی دزدیده شده ازکارگاه زندان،یک قایق بادی6 در14فوت ساختند.درزهای قایق رابابخارلوله های داغ زندان ضدآب کردند.همچنین جلیقه های نجات دست ساز و پاروهای چوبی تهیه کردند. یک ساز موسیقی (کنسرتینا) به ابزاری برای باد کردن قایق تبدیل شد.

در شب 11 ژوئن 1962، سه زندانی از طریق دریچه های تهویه به راهروی خدماتی، سپس به پشت بام سلول ها و از آنجا به سقف اصلی زندان رسیدند. آنها با استفاده از لوله های تاسیسات، 50 فوت به سمت زمین پایین آمدند، از دو حصار سیم خاردار عبور کردند و به ساحل شمال شرقی جزیره (خارج از دید نورافکن ها) رسیدند. حدود ساعت 10 شب، قایق بادی را باد زده و به سمت جزیره آنجل حرکت کردند. آلن وست نتوانست به موقع دیوار سلولش را کامل بکند و جا ماند. او بعدها جزئیات نقشه را به مقامات فاش کرد.

فرار تا صبح 12 ژوئن، زمانی که نگهبانان متوجه سرهای جعلی شدند، کشف نشد. این تاخیر به فراریان فرصت کافی برای دور شدن از جزیره داد. جست وجوی گسترده ای با مشارکتFBI، گارد ساحلی، پلیس محلی و ارتش آغاز شد که شامل جست وجوی هوایی، دریایی و زمینی بود. 14 ژوئن یک پاروی دست ساز و کیف پولی حاوی اطلاعات مربوط به خانواده انگلین ها در نزدیکی جزیره آنجل پیدا شد. 21 ژوئن تکه هایی از مواد بارانی (احتمالا بقایای قایق) در ساحلی نزدیک پل گلدن گیت کشف شد. 22 ژوئن یک جلیقه نجات خالی در 50 یاردی جزیره آلکاتراز پیدا شد. با این حال، هیچ اثری از خود زندانیان یا اجسادشان یافت نشد. FBI در سال 1979 براساس نظر کارشناسان نتیجه گرفت که این سه نفر احتمالا در آب های سرد و پرجریان خلیج سانفرانسیسکو غرق شده اند.

سرنوشت موریس و برادران انگلین همچنان یک معما باقی مانده است. FBI معتقد است که آنها به دلیل جریان های قوی و دمای پایین آب غرق شدند. بقایای قایق و جلیقه نجات از این نظریه حمایت می کند.درجولای1962، یک کشتی نروژی جسدی با لباس زندان در 15 مایلی پل گلدن گیت گزارش کرد اما این جسد هرگز شناسایی نشد. مایکل دایک، مارشال آمریکایی، معتقد است این جسد ممکن است متعلق به موریس باشد اما برادران انگلین احتمالا زنده مانده اند. درسال2013 نامه ای ناشناس به FBI ادعا کرد که نویسنده اش یکی از فراریان است و هر سه نفرزنده مانده اند اما موریس در 2005 و کلارنس در 2008 فوت کرده اند. نویسنده خواستار درمان سرطان در ازای تسلیم شدن بود.FBI نتوانست اصالت نامه را تایید کند. خانواده انگلین ها ادعا کردند که از کریسمس 1962 کارت پستال هایی از برادران دریافت کرده اند. همچنین شایعاتی درباره زندگی آنها در برزیل وجود دارد. در سال 2014، مطالعه ای توسط دانشگاه دلفت هلند نشان داد که اگر فراریان در ساعت 11:30 شب حرکت کرده باشند، احتمال زنده ماندن و رسیدن به ساحل وجود داشته است. در همان روز فرار، یک خودروی شورلت آبی در مارین کانتی دزدیده شد و روز بعد، سه مرد در یک خودروی مشابه در استاکتون (80 مایلی سانفرانسیسکو) دیده شدند که راننده ای را از جاده منحرف کردند. باد موریس، که ادعا می کرد پسرعموی فرانک موریس است، گفت که چندین بار قبل از فرار پول به نگهبانان آلکاتراز داده و پس از فرار، موریس را در سن دیگو ملاقات کرده است. تا سال 2022، سرویس مارشال های آمریکا تصاویر به روز شده ای از ظاهر احتمالی این سه نفر منتشر کرد و پرونده همچنان باز است.