زبان فارسی به هیچ منطقه خاصی تعلق ندارد، بلکه متعلق به همه مردم ایران است؛ مولوی اگرچه در قونیه می زیست، اما کتاب مثنوی و غزلیات جاودانه خود را به این زبان سرود. نظامی در گنجه بود، اما به فارسی شعر گفت. دلیل اصلی ماندگاری زبان فارسی این بود که در هر دوره ای حرفی برای گفتن داشت و دیگر اینکه درجا نزد، مانند هر موجود زنده دیگر، با زمان پیش رفت و تکامل یافت. قدر زبان مان را بدانیم، ادبیات غنی و بی نظیر مان با آن به نگارش درآمده است. نسل ما این گنجینه را چون جان عزیزش حفظ کرد و اینک به دست شما نسل جدید می سپاریم. همتی کنید و نگاهبانش باشید. با اندیشه های مغرضانه وارداتی آلوده اش نکنید.

گزیده ای از صحبت های ژاله آموزگار در نشست پاسداشت زبان فارسی و بزرگداشت فردوسی در تالار فردوسی دانشگاه تهران/مهر