جنگ تمام شد و آنها که بلدند چطور وارد میدان شوند و از آنچه اتفاق افتاده خوب هایش را سوا کنند و به نام خودشان و دار و دسته شان بزنند، سر و کله شان کم کم پیدا می شود. به زودی این مقاومت و این حماسه تاریخی ملی که آفریده شد، مالکان و صاحبانی پیدا می کند. همین روزها و شرایطی که سبب شد ما فقط به میهن و مقابله با تجاوز و خائنین فکر کنیم و پشت به پشت به مقابله برخیزیم، به زودی توسط عده ای مصادره خواهد شد. این عرایضم، پیش بینی نیست که من نه تحلیلگر سیاسی هستم و نه فال بین و آسترولوگ. من بیش از پنجاه سال دارم و تجربه جنگ پیشین تحمیلی را خوب به یاد می آورم. ما از کوچک و بزرگ و دارا و ندار هشت سال تمام درگیر آن جنگ بودیم. پدران و برادرانمان برای دفاع به جبهه ها رفتند. برادر دانشجوی من از انگلستان به ایران بازگشت و بی خبر از پدر و مادرم، خودش را به عنوان سرباز به نظام وظیفه معرفی کرد. آنقدر جوان بود و آنقدر شور دفاع از میهن داشت که حتی به عنوان بسیجی یا پاسدار داوطلب به جبهه نرفت! رفت که دو سال خدمت وظیفه اش را در جبهه و برای میهن بگذراند. وقتی جنگ تمام شد، اندک اندک القا شد که مدافعان میهن فقط گروه های خاصی بوده اند. آنهایی که اندک تفاوتی در سبک زندگی و سر و شکل و تفکر با قرائت رسمی و مطلوب داشتند، ناخودی و غریبه به حساب آمدند و از عرصه ملی با فشار رانده شدند. همان ها هشت سال بعد، دلگیری و ناراحتی و تمایلشان به اصلاحات را با انتخاب رییس جمهور محبوب سیدمحمد خاتمی ابراز کردند.

این روزها بسیاری از مردم نگران تکرار همان تجربه هستند. نشانه هایش هم کم کم آشکار می شود که حق دارند نگران مصادره این ایثار و از خودگذشتگی ملی باشند. اندک اندک تندروانی که همین یک ماه پیش چنان بر طبل اجرای قانون حجاب می کوبیدند که تمامی تمرکز دستگاه های امنیتی و ملی را به سوی این مساله معطوف کرده بودند، پیدایشان می شود و با اجرای سناریویی جدید سعی در شکستن اتحاد ملی دارند.

حتما از مصاحبه آقای وحید جلیلی خبر دارید که وطن را به آغل تشبیه کرد و گفت که عده ای می خواهند از خدا و پیامبر گذر کنیم.

پرسش این است، آقای جلیلی و همفکرانشان در کجای این وطن زندگی می کنند که کم حجاب ها یا بی حجاب ها را یکسره عریان می بینند و با افرادی سر و کار دارند که از آنها می خواهند دست از خدا و پیغمبر بکشند تا اجماع حاصل شود؟

آقایانی که پروژه ضد ایرانی اختلاف افکنی را آغاز کرده اید، مذهب شیعی و مذاهب دیگری که در این سرزمین رسمیت و پیروانی دارند با جان و دل ایرانی پیوند زده شده اند. تشیع مال شما نیست، بخشی از فرهنگ ملی ماست. شما ما را مسلمان و موحد نکرده اید. ما اگر ظاهرمان با شما فرق دارد، اگر دوست نداریم جای مهر را بر پیشانی مان حک کنیم، اگر می خواهیم مثل پدران و مادرانمان مقید و مومن به اندازه ای که در شیوه اخلاق مهربانانه محمدی بوده است، باشیم، به این معنی نیست که دین نداریم. قرار نیست شما معیار و ملاک دین‍ داری و دین نداری آدم ها باشید. ما بلد نیستیم و نمی خواهیم دین را وسیله کسب امتیازات دنیوی کنیم. عارمان می آید به قصد جلوه گری در جلسه اداری، نماز بخوانیم. ما اگر از ظاهرفروشی و دین فروشی فاصله می گیریم، چون سنت چند هزارساله ما چنین است. ایرانیان پیش از اسلام موحد بوده و با جان دل، دین مبین اسلام را هم پذیرفته اند و به عشق امیرالمومنین علی و فرزندانش و فرهنگ ملی و مذهبی بوده که این سرزمین حفظ شده است، نه کسی خواهان دین زدایی است و نه کسی می تواند هویت ملی مان را از ما بگیرد.

به اراده و خواست ملت برای یک بار هم که شده گوش کنید، دست از خودی و ناخودی کردن بکشید، بعد از این دیگر نگویید: «این مملکت مال حزب اللهی هاست، هر که نمی خواهد برود.» بیایید با هم دست به دست هم بدهیم. از حاکمیت ملی و هویت ایرانی - اسلامی و تاریخی و فرهنگ متعالی برآمده از اقوام و ادیان این سرزمین دژی مستحکم بسازیم. امید است که از شیوه منحوس توده ای در انگ خائن و خودفروش و وطن فروش به یکدیگر زدن دست بردارید. می دانیم و دیدیم که جز عده قلیلی متوهم برخطا، همه یکدل و یکصدا پشت میهن ایستادند، بعضی از ما با خون خود تاوان پاسداری از ایران را دادند و بعضی دیگر مال و مسکنشان از دست رفت. آنها که در خارج از ایران برخلاف جریان وطن فروشی ایستادند، تاوان سنگینی می دهند و خواهند داد. تنها تسکین در این روزها این است که بفهمیم حاکمیت و دولت، صدای ملت را شنیده، ملتی که وطنش را عاشقانه دوست دارد، از هر تندروی و کژروی متنفر و به دور است، ملتی که با صبر و توفندگی هر مهاجمی را به خاک می نشاند و اختلافاتش را درون خانه حل می کند. امید که زندانیان سیاسی وطن دوست که اختلاف و نارضایتی شان را نادیده گرفتند و از درون زندان به حمایت وطن برخاستند، به آغوش ایران بازگردند و به راستی فصل جدیدی از مهر و محبت و آزادی و اعتماد و اتحاد ملی برپا شود.