فهرست مطالب seyyed homayoon sadraee

هدف از این تحقیق بررسی اثرات تراتوژنیک عصاره سنجد بر رشد و نمو و تکامل کبد جنین موش سوری می باشد.
تعداد 30 سر موش سوری باردار بطور تصادفی به 2 گروه تقسیم بندی شدند. گروه شاهد که آب آشامیدنی مصرف نمود و گروه تجربی که در طی دوره بارداری عصاره آبی سنجد را با دوز 500 میلی گرم بر کیلوگرم دریافت نمود. در روز 18 بارداری موش های مادر را کشته و جنین ها از شاخ رحمی خارج گردید. جنین ها از نظر ظاهر، وزن و طول سری- دمی و وزن جفت ها بررسی شدند. کبد جنینها را خارج نموده، پس از فیکساسیون و پردازش بافتی، مقاطع بافتی تهیه و پس ازرنگ آمیزی هماتوکسیلین- ائوزین، مورد بررسی هیستومورفومتری و نتایج بدست آمده مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.
هیچگونه ناهنجاری ظاهری در جنینها دیده نشد. میانگین طول سری- دمی و وزن جنین ها در گروه تجربی نسبت به گروه شاهد افزایش معناداری نشان نداد. میانگین وزن جفت در گروه تجربی نسبت به گروه شاهد کاهش معنادار داشت. در بررسی هیستومورفومتری کبد جنینهای گروه تجربی افزایش معنادار در میانگین درصد وسعت سینوزوئیدها و میانگین شمارش تعداد سلولهای خونی نسبت به گروه کنترل دیده شد. میانگین در صد وسعت اشغال شده توسط هپاتوسیت ها و میانگین شمارش تعداد هسته های هپاتوسیتها در گروه تجربی در مقایسه با گروه شاهد کاهش معنادار داشت.
به نظر می رسد که تجویز عصاره ی آبی سنجد با دوز mg/kg500 به موش باردار می تواند سبب اختلال در روند رشد و نمو جنین و بروز تغییرات هیستومورفومتری در بافت کبد جنینها گردد.

نانوالیاف کاربرد وسیعی در مهندسی بافت به عنوان نانو داربست دارد. روش های مختلفی برای ساخت نانوداربست ها وجود دارد که یکی از این روش ها، الکتروریسی است. در این روش نانوالیاف بر روی ورقه های آلومینیومی تشکیل می شود. مشکل اساسی هنگامی است که برای اهداف کاربردی در مهندسی بافت نمی توان این نانوالیاف را به دلیل خاصیت شکنندگی از روی صفحه جمع کننده جدا و استفاده نمود. در مطالعه حاضر تهیه ترکیب نانوالیاف کیتوسان/پلی اتیلن اکسید (CS/PEO) بر روی یک غشای بسیار نازک CS مورد بررسی قرار گرفته است.
پژوهش حاضر یک مطالعه تجربی بود. برای این منظور محلول کامپوزیتی با نسبت های حجمی- حجمی از CS و PEO به ترتیب با نسبت های 100 به صفر (کیتوسان خالص)، 90 به 10، 80 به 20 در اسید استیک 5/0 مولار تهیه شد. تاثیر متقابل دو پلیمر بر روی یکدیگر با طیف سنجی تبدیل فوریه مادون قرمز (FTIR) مورد بررسی قرار گرفت. برای تهیه غشای نازک CS، ابتدا این ماده با نسبت 1 % وزنی در آب دو بار تقطیر آماده و سپس 5/0 میلی لیتر اسید استیک گلاسیال به آن اضافه شد. محلول حاصل در پتری دیش ریخته و به مدت 24 ساعت در دمای اتاق قرارداده شد به طوری که غشا با تبخیر حلال تشکیل گردید. غشا با اتانول تثبیت شده و در آب دوبار تقطیر شستشو داده و سپس در دمای اتاق خشک گردید. محلول پلیمر بر روی غشای CS به فاصله cm 15-10 و میدان الکتریکی kv 20-18 با نرخ تغذیه ml/h 5/0 الکتروریسی شد. قطر و اندازه نانوالیاف با میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM) مورد بررسی قرار گرفت.
FTIR انجام شده از کامپوزیت CS/PEO با نسبت 20/80، 10/90 پیک باند کششی هیدروکسیل (O-H) و گروه کربونیل (C=O) کیتوسان در نواحی خاصی را نشان داد. تصاویر SEM از نانوالیاف حاصل از کامپوزیت CS/PEO با نسبت های 80 به 20، 90 به 10 و CS خالص بر روی ورقه های آلومینیومی و غشای CS نشان داد که CS خالص توانایی تولید نانوالیاف بر روی هیچ کدام از آن ها را نداشته و به صورت قطراتی ظاهر شدند در حالی که نسبت های80 به 20، 90 به 10 از کامپوزیت CS/PEO، هم بر روی ورقه آلومینیومی و هم بر روی غشای نازک CS نانوالیاف ایجاد گردید. نتایج تفاوت معنی داری بین دو نسبت مذکور از نظر ساخت نانوداربست مشاهده نشد.
به نظر می رسد که ویسکوزیته بالای CS خالص مانع از تشکیل نانوالیاف شده، در حالی که نانوالیاف یکدست از ترکیب CS/PEO با نسبت های 80 به 20، 90 به 10 بر روی غشای نازک CS به دست می آید.