به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت

جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه « معاهده زهاب » در نشریات گروه « تاریخ »

تکرار جستجوی کلیدواژه « معاهده زهاب » در نشریات گروه « علوم انسانی »
  • نصرالله صالحی*

    روابط ایران و عثمانی در طول شش سده بسیار پرافت وخیز بود. دو دولت برای پایان دادن به جنگ و برقراری صلح عهدنامه های مختلف منعقد کردند. در بین معاهدات، دو معاهده زهاب (1049/1639) و ارزنه الروم (1263/1847) اهمیت بسیاری دارد؛ زیرا مبنای حل وفصل اختلاف ها و عقد پیمان های بعدی بوده است. تا برگزاری کنفرانس ارزنه الروم (1259-1263ق)، درباره اصالت و اعتبار معاهده زهاب تردیدی ابراز نشده بود. نمایندگان ایران و عثمانی برای نخستین بار، در مجلس پنجم و بعد در چند مجلس دیگر مذاکرات ارزنه الروم، ضمن قبول «سندیت»[1] عهدنامه، درباره «اصالت و اعتبار»[2] سوادهای موجود، بحث وجدل جدی کردند. در جستار حاضر با روش توصیفی تحلیلی و با تکیه بر اسناد منتشرنشده، استدلال های نمایندگان طرفین درباره اصالت و اعتبار عهدنامه زهاب تبیین شده است. یافته های پژوهش نشان می دهد میرزا تقی خان با اصرار بر ضرورت ارایه «اصل» عهدنامه از سوی نماینده عثمانی، «سواد»های ارایه شده از سوی او را نپذیرفت و به همین دلیل مانع از اثبات ادعاهای ارضی او در مذاکرات ارزنه الروم شده است. 

    کلید واژگان: معاهده زهاب, کنفرانس ارزنه الروم, میرزا تقی خان, انوری افندی, ایران, عثمانی}
    Nasrollah Salehi *

    Iran-Ottoman relations were very vicissitudinous during six centuries. The two states concluded various agreements to end the war and establish peace. Among the treaties, the two treaties of Zohab (1639/1049) and Erzeroum (1847/1263) are very important. Because it was the basis for settling disputes and concluding subsequent agreements. Until the conference of Erzeroum (1259-1263), no doubts were expressed about the “originality and validity” of the Zohab Treaty. Iranian and Ottoman representatives for the first time, in the fifth  session and later in several other sessions of Erzeroum negotiations, while accepting the "authenticity" of the treaty, engaged in a serious debate about the "originality and validity" of the existing copies. In this research, the arguments of the representatives of the parties regarding the originality and validity of the Zohab treaty have been explained using the descriptive-analytical method and relying on unpublished documents. The findings of the research show that Mirza Taghi Khan, insisting on the necessity of presenting the "original" of the treaty by the Ottoman representative, did not accept the "copeies" presented by him and for this reason, it has prevented him from proving her territorial claims in Erzeroum negotiations.

    Keywords: Zohab Treaty, Erzeroum Conference, Mirza Taghi Khan, Envri Effendi, Iran, Ottoman}
  • جهانبخش ثواقب*، انور خالندی، فرهاد پروانه

    مناسبات صفویه و عثمانی که تا پیش از معاهده صلح زهاب (1049ق./1639م.) از ماهیت دوگانه جنگ و صلح برخوردار بود، پس از این معاهده به دلایل مذهبی، سیاسی- نظامی، اقتصادی و ضرورت های عینی و عقلانی، به رابطه تعاملی و هم گرایی مبتنی بر صلح و صلاح تغییر یافت و تا پایان حیات سیاسی دولت صفویه ادامه پیدا کرد. هدف اصلی مقاله حاضر، بررسی سیاست صلح طلبی صفویان نسبت به دولت عثمانی در سده پایانی، است که به روش توصیفی تحلیلی انجام شده است. یافته های پژوهش حاکی از آن است که راهبرد اصلی سیاست خارجی صفویان نسبت به حکومت عثمانی در این دوره، اصل صلح و هم زیستی مسالمت آمیز و پای بندی به معاهده زهاب بود. .

    کلید واژگان: صفویه, عثمانی, صلح طلبی, مکاتبات, معاهده زهاب, مذهب}
  • جهانبخش ثواقب، طاهره زکیئی
    مناسبات دولت صفویه با همسایه غربی خود، یعنی دولت عثمانی، از همان زمان شاه اسماعیل اول توام با کشمکش و درگیری های نظامی بود. جنگ چالدران در سال 920 ق/1514م نقطه عطف این ستیزه ها بود که درگیری های درازمدت بعدی را در پی داشت. شاه عباس اول در دوران حکومت خود، چند بار توانست عثمانیان را شکست دهد؛ اما با مرگ او در سال 1038 ق/1629م و در آغاز سلطنت شاه صفی، بار دیگر عثمانیان در حمایت از شاهزاده ای شورشی و فراری گرجی، به ایران لشکر کشیدند. با این اقدام، پادشاه صفوی درگیر جنگی ده ساله شد که سرانجام، به شکست او و جدایی بغداد و بین النهرین از حاکمیت صفویه انجامید. این دوره از جنگ ها با انعقاد معاهده صلح زهاب در سال 1049 ق/1639م به انتها رسید و به حدود یک سده و نیم ستیز بین دو همسایه پایان داد. در این مقاله، افزون بر شناخت عوامل دشمنی و ستیزه های دیرینه صفویان و عثمانیان، به منازعات این دو همسایه در ایام زمامداری شاه صفی پرداخته شده است؛ سپس زمینه های برقراری معاهده زهاب و پیامدهای آن در اوضاع داخلی و سیاست خارجی دولت صفویه تبیین و تحلیل شده است. یافته های این پژوهش نشان داده که انعقاد معاهده زهاب بین ایران و عثمانی در عصر شاه صفی، سیاست داخلی و خارجی ایران را تحت تاثیر قرار داده و پیامدهای درازمدتی برای دولت صفوی در پی داشته است.
    کلید واژگان: صفویه, عثمانی, شاه صفی, سلطان مراد چهارم, بغداد, معاهده زهاب}
    Jahanbakhsh Savagheb, Tahereh Zakii
    Ties between the Safavid government and its Western neighbor , the Ottoman government were always interrupted with wars, conflicts, and military confrontations from the very time of Shah Ismail I (1502-1524) . The turning point of these conflicts was the Chaldoran War in 1515 followed by more long-term confrontations. In 1629, after the death of Shah Abbass I, who had managed to defeat Ottomans several times, and at the beginning of the reign of Shah Safi(1629-1642), Ottomans once again led a military campaign against Iran in support of a Georgian mutinous, and fugitive, prince. Consequently, the Safavid king was involved in a decade-long war (1629-1639) ending in his defeat and the separation of Baghdad and Mesopotamia from the Safavid government. This series of wars came to an end with the Zehab Peace Treaty (1639) ending indeed nearly one century and a half conflicts between the two neighbors. The present study discusses military confrontations between the two governments of Safavids and Ottomans during the reign of Shah Safi, aimed to explain and analyze the following: The manner of relations between the two countries in the period, the backgrounds, causes and consequences of these confrontations for the military and political lives in both countries, the consequences of Zehab Peace Treaty for internal and foreign polisies of the Safavid government.
    Keywords: Safavid, Ottoman, Shah Safi, Sultan Morad IV, Baghdad, The Zehab Treaty}
  • ابوالفضل عابدینی
    در دوره شاه صفی کشمکشهایی بسیار میان ایران و عثمانی در گرفت که در نهایت معاهده زهاب میان وی و سلطان مراد چهارم بسته شد. این معاهده باعث جداشدن بغداد و بین النهرین از پیکر ایران زمین شد.
    کلید واژگان: معاهده زهاب, بین النهرین, شاه صفی, سلطان مراد, عتبات}
نکته
  • نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شده‌اند.
  • کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شده‌است. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال