جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه « balance » در نشریات گروه « تربیت بدنی »
تکرار جستجوی کلیدواژه «balance» در نشریات گروه «علوم انسانی»-
نشریه علوم ورزش، پیاپی 51 (پاییز 1402)، صص 37 -53
تمرینات ثبات مرکزی نقش مهمی در عملکرد والیبالیست های نوجوان ایفا می کند و می تواند عاملی جهت جلوگیری از کاهش توانایی و خصیصه های مهم ورزشی والیبال، از جمله تعادل و پرش گردد. در این پژوهش تلاش شده است تا تاثیر یک دوره تمرین پیشرونده ثبات مرکزی همراه با رعایت پروتکل های بهداشتی بر حفظ تعادل و پرش والیبالیست های نوجوان در دوران همه گیری ویروس کرونا مورد بررسی قرار گیرد. پس از اتمام دومین دوران قرنطینه در ایران، از 15 والیبالیست نوجوان مرد که با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شده بودند، دو تست پرش (تست پرش سارجنت و تست پرش سه گام) و نیز تست تعادل استاتیک (رومبرگ) گرفته شد. سپس بازیکنان یک برنامه تمرینی ثبات مرکزی 12 هفته ای را همراه با رعایت پروتکل های بهداشتی انجام دادند. به دنبال آن ارزیابی پس آزمون ثبت گردید. تفاوت معناداری در تمامی متغیرهای تحقیق (تست پرش سارجنت، تست پرش سه گام و تست تعادل رومبرگ) بین مرحله پیش آزمون و پس آزمون در والیبالیست های نوجوان به دنبال 12 هفته تمرین پیشرونده ثبات مرکزی همراه با رعایت پروتکل های بهداشتی مشاهده شد. توصیه می شود مربیان و متخصصین علوم ورزشی و تمرین نیز می توانند از تمرینات ثبات مرکزی پیشرونده جهت حفظ عملکردهای حیاتی در والیبالیست ها استفاده کرده و به انجام آن ها در دوران قرنطینه تاکید نمایند.
کلید واژگان: پرش, تعادل, تمرین ثبات مرکزی, کرونا, والیبال}Core stability training plays an important role in performance of youth volleyball players and is defined as a critical factor regarding prevention of the physical abilities and important characteristics of the volleyball players such as balance and jump performance. In this research, the effect of a Progressive Core Stability Program regarding Health Protection on maintenance of Balance and Jump Performance of Junior Volleyball Players during Coronavirus Pandemic has been investigated. After the second quarantine period in Iran, two jump tests (Serjent jump test and Three-step jump test) and static balance test (Romberg) were taken from each player. The players then performed a 12-week core stability training program in compliance with health protocols. Following that, post-test evaluation was recorded. There is a significant difference in all research variables (Sarjent jump test, Three-step jump test and Romberg equilibrium test) between pretest and post-test in junior volleyball players after 12 weeks of progressive core stability training with health protocols. Coaches, specialists in sports sciences and trainers can use progressive core stability exercises to maintain vital functions in volleyball players and emphasize their performance during quarantine.
Keywords: Jump, Balance, Core Stability Exercise, Corona, Volleyball} -
Journal of Sport Sciences and Health Research, Volume:15 Issue: 31, Summer and Autumn 2023, PP 181 -191BackgroundBoth of transcranial direct current electrical stimulation (tDCS) and neuromuscular training (NMT) have used to relive motor deficits in neurological disease.AimWe decided to investigate augmenting effect of tDCS and NMT to improve static and dynamic balance and gait parameter in autism spectrum disorder (ASD).Materials and Methods24 children with ASD aged 6-10 years old were randomly assigned to one of three groups: NMT+ sham, anodal tDCS, and NMT + tDCS. NMT consisted of 10 sessions motor training (each for 40 min). tDCS training was performed with 1.5 mA on left primary motor cortex for 20 min. Pre-test and post-test evaluations included static and dynamic balance and gait parameters (length and width of stepping and speed of gait).ResultsAlthough improvement of variables were seen in all groups, but in post intervention comparison, combined group was better in static and dynamic balance and gait parameters than two other groups. NMT was more effective than tDCS only in dynamic balance.ConclusionOur findings were indicated tDCS enhance NMT effect on neuromuscular function in ASD, so regarding the augmented effect in combination of NMT and tDCS, it can be considered in rehabilitation of motor deficits in these children.Keywords: Autism, Balance, Gait, Neuromuscular Training, Transcranial Direct Current Electrical Stimulation}
-
Journal of Sport Sciences and Health Research, Volume:15 Issue: 31, Summer and Autumn 2023, PP 231 -240BackgroundLosing a limb can negatively impact balance and gait, leading to reduced quality of life.AimThis study aimed to examine correlations between spatiotemporal gait and balance with scores of the Quality of Life questionnaire.Materials and Methods30 veterans with unilateral below-knee amputations underwent gait analysis to measure step length, stride length, stance time, cadence, velocity, and walking symmetry index by step length. Static balance was assessed via the center of pressure path length by Wii Balance Board during standing. The Timed Up and Go test evaluated dynamic balance. The QoL scores were recorded using the Quality of Life questionnaire for amputees, Trinity Amputation, and Prosthesis Experience Scales (TAPES). Pearson’s correlation coefficients were calculated between spatiotemporal of gait, balance scores, and TAPES domain outcomes.ResultsStride length (r=0.660), prosthetic step length (r=0.648) and intact step length (r=0.618) showed significant moderate positive correlations with psychosocial adjustment, while amputation limb stance time (r=-0.409) correlated weakly. Activity limitations negatively correlated with step/stride lengths (r range -0.781 to -0.784) and cadence (r=-0.538). Moreover, prosthesis satisfaction was associated with improved walking symmetry (r=0.445) and prosthetic stance time (r=0.388).ConclusionOptimizing gait and balance in below-knee amputation can improve quality of life. Biomechanical factors should be targeted in rehab programs to enhance well-being.Keywords: Balance, Gait Analysis, Lower Limb Prosthesis, Quality Of Life, TAPES Questionnaire}
-
هدف
پژوهش حاضر باهدف بررسی تاثیر تمرینات عصبی - عضلانی بر تعادل، حرکت عملکردی، حس عمقی زانو و مچ پا تکواندوکاران دختر 15 تا 18 سال انجام شد.
روش هادر این مطالعه 30 تکواندوکار 15 تا 18 سال انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و تجربی قرار گرفتند. به منظور بررسی اثر برنامه تمرینی، قبل و پس از تمرین آزمون های مربوط به تعادل ایستا و پویا (با آزمون های لک لک و وای) و حرکات عملکردی با آزمون غربالگری (FMS) مورد ارزیابی قرار گرفت.
یافته هانتایج این مطالعه نشان دهنده اثر معنی دار اعمال برنامه تمرینی بر بهبود تعادل ایستا (0/001=p)، تعادل پویا (0/001=p)، حرکت عملکردی (0/001=p)، حس عمقی زانو (0/001=p) و مچ پا (0/001=p)، بود.<p).
نتیجه گیریبه صورت کلی نتایج مطالعه حاضر نشان دهنده اثر استفاده از تمرینات عصبی - عضلانی بر بهبود تعادل ایستا و پویا، حرکت عملکردی، حس عمقی زانو و مچ پا ورزشکاران دختر رشته تکواندو بوده است. بر این اساس استفاده از این برنامه تمرینی به مربیان و ورزشکاران این رشته ورزشی جهت کاهش خطر ایجاد آسیب و نیز ارتقای سطح عملکرد ورزشی پیشنهاد می شود.</p).
کلید واژگان: عصبی - عضلانی, تعادل, حس عمقی, تکواندو}ObjectiveThe aim of this study was to investigate the effect of neuromuscular training on balance, motor function, and knee and ankle proprioception in female taekwondo athletes aged 15 to 18 years.
MethodsIn this study, 30 taekwondo athletes aged 15 to 18 were selected and randomly divided into two groups: control and experimental. To assess the training program's efficacy, tests related to static and dynamic balance were conducted using the stork and wow tests, while functional movements were evaluated with the screening test (FMS).
ResultsThe results of this study demonstrated a significant improvement in static balance following the implementation of the exercise program (p < 0.05).
ConclusionIn summary, the findings of this study indicate the efficacy of neuromuscular exercises in enhancing both static and dynamic balance, motor function, knee and ankle proprioception in female taekwondo athletes. Consequently, the adoption of this training program is recommended for coaches and athletes in this sport to mitigate injury risk and enhance sports performance.
Keywords: Neuromuscular, Balance, Proprioception, Taekwondo} -
هدفهدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر یک دوره تمرین با بازخورد حسی شنیداری بر تعادل ایستا و پویای سالمندان بود.روش هانمونه آماری این پژوهش شامل 36 نفر مرد سالمند سالم بودند که به طور هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی به سه گروه (تجربی با بازخورد حسی شنیداری، گروه کنترل راه رفتن بدون بازخورد و گروه کنترل بدون تمرین) تقسیم شدند. برای اندازه گیری تعادل ایستا و پویا از آزمون تعادل ایستای ثابت و آزمون آستانه پایداری عملکردی در پیش و پس آزمون استفاده شد و برای ارزیابی هم انقباضی عضلانی و تاثیرات آن بر تعادل، الگوی فعالیت الکتریکی عضلات اندام تحتانی (نعلی، ساقی قدامی، پهن داخلی، پهن خارجی و دوسررانی) از دستگاه الکترومایوگرافی استفاده شد. گروه تجربی به مدت 6 هفته، 3 جلسه در هفته و هر جلسه 20 دقیقه تمرین راه رفتن با بازخورد حسی شنیداری انجام دادند و گروه کنترل راه رفتن بدون بازخورد نیز تمرینات راه رفتن ساده را در همین بازه زمانی بدون بازخورد دنبال کردند. تحلیل داده ها با استفاده از مدل آنالیز کوواریانس و آزمون ناپارامتریک بوت استرپ در سطح معناداری 05/0 انجام شد.یافته هانتایج نشان داد تمرین راه رفتن با بازخورد حسی شنیداری، علی رغم بهبود بر هم انقباضی عضلات و عملکرد تعادلی گروه تجربی، از نظر آماری معنادار نبود (05/0کلید واژگان: بازخورد حسی بیرونی, تعادل, سالمندی}AimThe purpose of the present study was to investigate the effect of a period of walking training with Auditory Sensory feedback on static and dynamic balance in the elderly.MethodologyThe statistical sample of this study included 36 healthy elderly men, which were selected by purposive sampling method and who were randomly divided into three groups (experimental with external sensory feedback, walking control group without sensory feedback and control group without training). For the measurement of static and dynamic balance were used in the pre and post test of fixed static equilibrium test and functional stability threshold test and for evaluations co-contraction muscle and its effect on balance, the pattern of electrical activity of the muscles of the lower extremities (horseshoe, anterior tibia, internal extensor, external extensor and biceps) was examined using electromyography. The experimental group practiced for 6 weeks, 3 sessions per week and 20 minutes of walking practice with auditory sensory feedback and walking control group followed simple gait training at the same time. Data analysis was performed using ANCOVA and nonparametric Bootstrap models at the significance level of 0.05.ResultThe results showed training with the external sensory feedback not statistically significant, despite improvement in muscle contraction and balance performance of the experimental group (PKeywords: External Sensory Feedback, Balance, Aging}
-
زمینه و هدف
امروزه یکی از مهم ترین دغدغه های مربیان علاوه بر نوع تمرین مناسب جهت بهبود عملکرد ورزشی، تمرین روی انواع سطوح تمرینی است که در تیم های ورزشی به ندرت مورد توجه قرار گرفته است. هدف از مطالعه حاضر، بررسی اثر شش هفته تمرین اختصاصی والیبال روی سطوح مختلف (بتن، کف پوش و ماسه) بر برخی عوامل منتخب آمادگی جسمانی در پسران والیبالیست بود.
روش تحقیق:
سی و شش پسر والیبالیست (میانگین سنی، 82/0±11/16 سال) هدفمند انتخاب شده و به صورت تصادفی در سه گروه تمرینی شامل تمرین روی سطح بتنی؛ تمرین روی سطح کف پوش؛ و تمرین روی سطح ماسه تقسیم شدند. برنامه آزمون عملکردی تلاش تکراری (پرش و زمان واقعی، زمان و پرش ایده آل) با چهار بار تکرار و استراحت بین تکرارها با سرعت حرکت بازیکنان طی چهار تا هشت ثانیه بود. تمامی آزمون ها قبل و بعد از برنامه تمرینی اجرا شدند. آزمون تحلیل واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داری 05/0 ≥p مورد استفاده قرار گرفت.
یافته هاتوان بی هوازی، توان انفجاری (رکورد پرش) و کاهش زمان در آزمون عملکردی تکراری در گروهای تمرین روی ماسه و کف پوش، نسبت به گروه تمرین روی بتن، افزایش یافت. میزان چابکی و تعادل پویا در گروه تمرین روی سطح ماسه و کف پوش نسبت به گروه تمرینی روی سطح بتن، به ترتیب کاهش و افزایش معنی داری داشت. ضمن آن که تعادل پویا در گروه تمرین ماسه نسبت به گروه تمرین کف پوش، افزایش بیشتری داشت.
نتیجه گیریتمرینات اختصاصی والیبال روی سطوح ماسه نسبت به سطوح دیگر، با افزایش اضافه بار تمرین باعث ایجاد سازگاری های عصبی - عضلانی و در نهایت، بهبود عملکرد آمادگی جسمانی بازیکنان والیبال می شود. بر این اساس، مربیان می توانند از سطوح ماسه برای به حداکثر رساندن مزایای تمرین و جلوگیری از آسیب و درد بازیکنان استفاده کنند.
کلید واژگان: سطوح تمرینی مختلف, توان بی هوازی, توان انفجاری, چابکی, تعادل}Background and AimToday, training on various training surfaces is one of the most important concerns of coaches for improving sports performance, which has rarely been considered in sport teams. The purpose of this study was to investigate the effect of six-week of specific volleyball training on ground surfaces (concrete, floor and sand) on some selected factors of physical fitness in volleyball male players.
Materials and MethodsThirty-six male volleyball players (average age, 16.11±0.82 years) were purposefully selected and randomly divided into three training groups including training on concrete, floor, and sand surfaces. The repeated effort performance test (jump and real-time, time and ideal jump) with four repetitions and rest between repetitions at players’ movement speed between 4 to 8 seconds was used. All tests were performed before and after the training programs. One-way analysis of variance and Tukey’s tests were used at the significance level of p≤0.05.
ResultsAnaerobic power, explosive power (Jumping record) and time reduction in the repeated performance test significantly increased in the both sand and flooring groups compared to the concrete group. Moreover, agility and dynamic balance in the sand and flooring group had a significant decrease and increase, respectively, as compared to the concrete group. Additionally, dynamic balance showed more increased in the sand group than in the floor group.
ConclusionSpecific volleyball exercises on sand compared to other surfaces by increasing training overload caused neuro-muscular adaptations and finally improved sports performance and physical fitness of volleyball players. Accordingly, coaches can use sand surfaces to maximize the benefits of training and prevent injury and pain to players.
Keywords: Different Training Surfaces, Anaerobic Power, Explosive Power, Agility, Balance} -
مقدمه
افتادن یکی از مسائل جدی دوران سالمندی است که در نتیجه عوامل بسیاری رخ می دهد. هدف از تحقیق حاضر، مقایسه تعادل ایستا و پویا، سرعت راه رفتن، انحنای ستون فقرات و ثبات مرکزی سالمندان با و بدون سابقه افتادن بود.
روش پژوهش:
پژوهش حاضر از نوع تحقیقات علی مقایسه ای بود. 60 نفر از زنان سالمند با دامنه سنی 60 تا 70 سال تبریز به صورت داوطلبانه در تحقیق شرکت کردند. آزمودنی ها به دو گروه با و بدون سابقه افتادن تقسیم شدند. سابقه زمین خوردن داوطلبان توسط پرسشنامه سابقه افتادن سنجیده شد. تعادل ایستا و پویا به ترتیب با آزمون های شارپند رومبرگ و زمان برخاستن و راه رفتن زمان دار ارزیابی شد. سرعت راه رفتن با آزمون 10 متر راه رفتن، ثبات مرکزی با آزمون مک گیل و انحنای ستون فقرات با خط کش منعطف ارزیابی شد. برای مقایسه میانگین متغیرها در دو گروه از آزمون آماری تی مستقل استفاده شد.
یافته هانتایج نشان داد که بین شاخص های تعادل ایستا و پویا، انحنای ستون فقرات کمری، سرعت راه رفتن و ثبات مرکزی در سالمندان با و بدون سابقه افتادن تفاوت معناداری وجود داشت. اما بین شاخص انحنای ستون فقرات پشتی در سالمندان با و بدون سابقه افتادن تفاوت معناداری وجود نداشت.
نتیجه گیریبا توجه به نتایج پژوهش، توسعه و بهبود شاخص های تعادل، سرعت راه رفتن و ثبات مرکزی در افراد با سابقه افتادن ضروری به نظر می رسد.
کلید واژگان: پاسچر, تعادل, سابقه افتادن, سالمندان, ثبات مرکزی}IntroductionFalling is one of the serious issues of old age that occurs due to many factors. This research aimed to compare static and dynamic balance, walking speed, spinal curvature, and central stability of elderly people with and without a history of falling.
MethodsThe current research was a causal-comparative research. 60 elderly women aged between 60 and 70 from Tabriz voluntarily participated in the research. The participants were assigned into two groups with and without a history of falling. The fall history of the participants was measured by the Fall Efficacy Scale. The static and dynamic balance were evaluated by Sharpened-Romberg and Timed Up and Go tests, respectively. Walking speed was measured with a 10-meter walk test, core stability was measured with McGill endurance tests, and spinal curvature was measured with a flexible ruler. Independent t-test was used to compare the mean variables in two groups.
ResultsThe results showed a significant difference between the static and dynamic balance indices, lumbar spine curvature, walking speed, and core stability in the elderly with and without a history of falling. However, there was no significant difference between the curvature index of the lumbar spine in the elderly with and without a history of falling.
ConclusionAccording to the research results, it seems necessary to develop and improve the indices of balance, walking speed, and core stability in people with a history of falling.
Keywords: Balance, Central Stability, Elderly, History Of Falls, Posture} -
مقدمه
یائسگی شروع دوران جدیدی در زندگی یک زن است. این دوران همانند تمامی مراحل دیگر زندگی دارای زوایای مثبت و منفی است. هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی تمرینات پیلاتس بر سطح سرمی BDNF، تعادل و کیفیت زندگی زنان یائسه و غیریائسه بود.
روش پژوهش:
پژوهش حاضر نیمه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون شامل دو گروه تجربی و دو گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش تمامی زنان یائسه و غیریائسه شهر ارومیه بودند. نمونه شامل 60 زن (سن 1/77±45/77 سال) یائسه و غیریائسه بود که به صورت داوطلبانه انتخاب شدند و به طور تصادفی در چهار گروه 15 نفری قرار گرفتند. از همه آزمودنی ها 48 ساعت قبل از شروع تمرینات و پس از پایان دوره تمرینی، به صورت ناشتا خون گیری به عمل آمد. سپس هر دو گروه تجربی طی 12 هفته، هر هفته سه جلسه و هر جلسه 60 دقیقه به اجرای تمرینات پیلاتس پرداختند. همچنین، شرکت کنندگان آزمون تعادل پویای Y و پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی را در پیش آزمون و پس آزمون به طور مشابه هم انجام دادند.
یافته هانتایج تحلیل واریانس مرکب تفاوت معناداری را بین پیش آزمون و پس آزمون گروه زنان یائسه و غیریائسه در متغیرهای مربوطه نشان داد، به طوری که می توان گفت احتمالا 91، 76 و 94 درصد از تغییرات در سطح سرمی BDNF، تعادل و کیفیت زندگی زنان یائسه و غیریائسه تحت تاثیر تمرینات پیلاتس بوده است. درحالی که در گروه های کنترل در متغیرهای مربوطه تاثیر معناداری مشاهده نشد (P≤0/05)
نتیجه گیریانجام تمرینات پیلاتس می تواند راهبردی موثر برای بهبود سطح سرمی BDNF، تعادل و کیفیت زندگی در زنان یائسه و غیریائسه باشد.
کلید واژگان: پیلاتس, تعادل, BDNF, کیفیت زندگی, یائسگی}IntroductionMenopause is the beginning of a new era in a woman's life. This period, like all other stages of life, has positive and negative aspects. The present study aimed to investigate the effectiveness of Pilates exercises on serum BDNF level, balance, and quality of life in menopausal and non-menopausal women.
MethodsThe current study was a quasi-experimental research with a pre-test and post-test design that included two experimental and two control groups. The sample consisted of 60 menopausal and non-menopausal women (age 45.77±1.77 years) who were voluntarily selected and randomly assigned into four groups of 15 people. Fasting blood was drawn from all the participants 48 hours before the start of training and after the end of the training period. Then both experimental groups performed Pilates exercises for 12 weeks, three sessions per week and each session lasted 60 minutes. Also, the participants similarly performed the Y dynamic balance test and completed the World Health Organization Quality of Life (WHOQOL) questionnaire in pre-test and post-test.
ResultsThe results of Mixed ANOVA showed a significant difference between the pre-test and the post-test of menopausal and non-menopausal women in relevant variables, so it can be said that probably 91%, 76%, and 94% of the changes in serum BDNF levels, balance and quality of life of menopausal and non-menopausal women are influenced by Pilates exercises. However, no significant effect was observed in the relevant variables of control groups (P≤0.05).
ConclusionPilates exercises can be an effective strategy to improve serum BDNF levels, balance, and quality of life in menopausal and non-menopausal women.
Keywords: balance, BDNF, Menopause, Pilates, quality of life} -
هدف پژوهش، تدوین و رواسازی مقیاس 39-گویه ای تعادل ادراک شده برای سالمندان بود. نمونه آماری پژوهش، دو گروه سالمند (بالای 60 سال) 300 نفره از شهر اراک در سال 1393 به عنوان آزمودنی در این پژوهش شرکت کردند. داده ها با استفاده از مقیاس اعتماد به تعادل ویژه فعالیت ها، و مقیاس خود کارآمدی در افتادن، فرم بین المللی جمع آوری شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل عاملی اکتشافی و تحلیل مولفه های اصلی با چرخش واریماکس، تحلیل عاملی تاییدی به روش مدل معادلات ساختاری، ضریب همبستگی و آزمون t استفاده شد. محاسبات با نرم افزارهای SPSS-16 و لزرل انجام شد. تحلیل عاملی اکتشافی به استخراج دو عامل "تکالیف ساده" و "تکالیف سخت" انجامید که به ترتیب 92/76 و 66/5 درصد واریانس را تبیین کرد. نتایج تحلیل عاملی تاییدی مرتبه اول نشان داد که مدل اندازه گیری پرسشنامه تعادل ادراک شده سالمندان نسبتا مناسب و کلیه اعداد و پارامترهای مدل معنادار بود. شاخص های شاخص های توکر-لویس (TLI)، شاخص برازش تطبیقی (CFI) و شاخص برازش افزایشی (IFI) همگی بالاتر از 95/0 و نشان دهنده عالی بودن این مقادیر بود. بین نمره مقیاس تعادل ادراک شده با مقیاس اعتماد به تعادل ویژه فعالیت ها همبستگی مثبت (0001/0P≤ و 91/0r=) و با مقیاس خود کارآمدی در افتادن-فرم بین المللی رابطه منفی معنی داری دیده شد (0001/0P≤ و 83/0r=) که موید روایی همگرای این مقیاس بود. نتایج آزمون t- استیودنت نشان داد که میانگین نمره کل تعادل ادراک شده آزمودنی های فاقد سابقه افتادن نسبت به همتایان دارای سابقه افتادن در یک سال گذشته به طور معنی داری بالاتر بود (0001/0P≤). ضریب همبستگی درون طبقه ای، پایایی آزمون مجدد مقیاس را تایید کرد (01/0P≤). همسانی درونی به روش آلفای کرونباخ برای کل مقیاس 88/0 به دست آمد. این یافته ها، روایی و پایایی "مقیاس تعادل ادراک شده برای سالمندان" را تایید کرد.
کلید واژگان: سالمند, تعادل, اندازه گیری, ویژگی های روان سنجی}The purpose of the study was to development and validation of a Perceived Balance Scale for older adults. Two samples each consist of 300 subjects participated in the research. Data collected with Activities-specific Balance Confidence (ABC), Fall Self-Efficacy-International (FSE-I) form. The data were analyzed with exploratory factor analysis (EFA) and principal components with varimax rotation, confirmatory factor analysis (CFA) with structural equations modeling, Pearson correlation coefficient, and t-student test, and with SPSS-16 and LESREL softwares. Exploratory factor analysis resulted in extraction two factors “Simple Tasks” and “Hard Tasks”, explaining 76.92% and 5.66% of variances, respectively. Results of first rank of CFA indicated that measurement model of Perceived Balance Scale for Older Adults was relatively fit and all measures and parameters were significant. CFI, IFI, and TLI measures were above 0.95, indicating these measures were excellent. There were significant correlations between Perceived Balance Scale for Older Adults and ABC (r=0.91, P≤0.0001) and FES-I (r= -0.83, P≤0.0001), confirming convergent validity of the new scale. Results of t-student test indicated that perceived balance mean score of subjects without fall history in past year than with fall history counterparts was higher significantly. Interclass correlation coefficient confirmed test-retest reliability (P≤0.01). Internal consistency for total score with Cronbach,s Alpha was 0.88. These results confirm validity and reliability of “Perceived Balance Scale for Older Adults”.
Keywords: Older Adult, Balance, Measurement, Psychometric Properties} -
زمینه و هدف
کودکان مبتلا به فلج مغزی اسپاستیک از دید حرکتی و تعادل مشکلات فراوانی دارند. ساختار کج قامت کودکان فلج مغزی اسپاستیک، عملکرد آن ها در فعالیت های روزمره را مختل می کند. به دلیل تنش دائمی عضلانی در این افراد یک اسپاسم دائمی در عضلات فلکسور آن ها دیده می شود. این شرایط همراه با دیگر ویژگی های بیماری، افراد را در حالت فقر حرکتی قرار می دهد. اخیرا تمرین در آب و خشکی در هر دو عرصه ورزش و توانبخشی در میان همگان و به ویژه افراد دارای محدودیت حرکتی محبوبیت بسیاری پیدا کرده است. هدف از این تحقیق، بررسی تاثیر روش تمرینی عملکردی در آب و خشکی بر تعادل و حس عمقی اندام تحتانی کودکان فلج مغزی دایپلژی بود.
مواد و روش ها30 کودک فلج مغزی دایپلژی از طریق نمونه گیری در دسترس انتخاب شده و به صورت تصادفی به دو گروه 15 نفره تجربی (سن 63/1±33/9 سال، قد 06/0±32/1 متر، وزن 63/3±88/33 کیلوگرم) و کنترل (سن 30/1±46/9 سال، قد 05/0±30/1 متر، وزن 52/3±04/32 کیلوگرم) تقسیم شدند. به منظور ارزیابی تعادل ایستا یا تعادل پویا با استفاده از آزمون رساندن عملکردی (در سه وضعیت)، به منظور ارزیابی تعادل پویا از آزمون زمان برخاستن و راه رفتن، و ارزیابی حس عمقی مفصل (دورسی فلکشن) پیش و پس از انجام تمرین استفاده شد. گروه تجربی تمرین روی زمین شامل تمرین قدرتی، تعادلی، عملکردی و تمرین در آب را به مدت هشت هفته و به صورت چهار جلسه در هفته انجام دادند. برای بررسی داده ها از آزمون های تجزیه وتحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر دوراهه در سطح معناداری 05/0≥P استفاده شد.
نتایجپس از انجام هشت هفته تمرین ترکیبی آب و خشکی، بهبود معناداری در آزمون تعادل رساندن عملکردی (05/0>P) و حس عمقی مفصل مچ پا (001/0=P) و همچنین کاهش معناداری در زمان آزمون برخاستن و راه رفتن مشاهده شد (001/0=P). در هیچ یک از متغیرهای گروه کنترل تفاوت معناداری مشاهده نشد (05/0˃ P).
نتیجه گیرینتایج نشان داد که انجام تمرین عملکردی به صورت ترکیبی در آب و خشکی، می تواند اثر مفیدی بر بهبود تعادل، حس عمقی و در نهایت عملکرد حرکتی و راه رفتن کودکان فلج مغزی داشته باشد. همچنین انجام تمرین ترکیبی آب و خشکی می تواند تعادل و حس عمقی مچ پای کودکان فلج مغزی دایپلژی را بهبود بخشد و به وسیله بهبود تعادل و حس عمقی این کودکان می توان مشکلات حرکتی و زمین خوردن این کودکان را کاهش داد و گامی موثر در بهبود سلامتی و شیوه زندگی آن ها برداشت. بنابراین انجام این تمرین عملکردی ترکیبی به مربیان و درمانگران توصیه می شود.
کلید واژگان: تمرین عملکردی, تمرین در آب, تعادل, حس عمقی, دایپلژی}Background and PurposeChildren with spastic cerebral palsy have many problems in terms of movement and balance. The crooked structure of children with spastic cerebral palsy disturbs their balance function. Due to the constant muscle tension in these people, a permanent spasm is seen in their flexor muscles. Together with other features of the disease, this leads to limited mobility for those affected. Recently, training in water and on land have become very popular in both sports and rehabilitation, especially for people with limited mobility. The aim of this study was to investigate the effects of a functional training protocol combining water and land exercises on the balance and proprioception of the lower limbs of children with cerebral palsy and diplegia.
Materials and MethodsThirty children with diplegia cerebral palsy were selected through available sampling and randomly divided into two equal groups of experimental (age, 9.33±1.63 years; height, 1.32±0.06 m; weight, 33.88±3.63 kg) and control group (age, 9.46±1.30 years; height, 1.30±0.05 m; weight, 32.04±3.52 kg). Subjects in the experimental group performed a training protocol on the ground including strength exercises, balance exercises and functional exercises and training protocol in water for 8 weeks and 4 sessions per week. Before and after the training period static balance was evaluated by using the functional reaching test, the dynamic balance by using the time up and go test (TUG), and joint proprioceptive by measuring the angle of dorsiflexion. To statistically analyze the data, two-way repeated measures of ANOVA was used at a significant level of p≤0.05.
ResultsAfter 8 weeks of land and water combined training, there were significant improvements in the functional balance test (p<0.05) and ankle joint proprioception (p=0.001), as well as a significant reduction in time of TUG test(p=0.001). No significant within-group differences were observed in any of the variables in the control group (p˃ 0.05).
ConclusionThe results of the present study showed that performing combined strength, aquatic, functional and balance exercises improve balance, joint proprioception, movement and walking performance in children. In addition, combined water and land exercises can improve the balance and proprioception of children with cerebral palsy and diplegia, and as a result the movement problems and falls of these children could be reduced, which is important for improving the health and lifestyle of these children. Therefore, prescribing this exercise training modality is recommended to trainers and therapists.
Keywords: Functional Training, Aquatic Exercise, Balance, Proprioception, Diplegia} -
Objective
The purpose of the present study was to compare the effects of body percussion exercises on the executive and balance performance of children with intellectual disabilities and their healthy counterparts.
Methodsand Materials:
The statistical population included healthy children and those with intellectual disabilities from Ramhormoz city, from which 20 healthy children (10 experimental, 10 control) and 20 children with intellectual disabilities (10 experimental, 10 control) aged 9 to 11 years were selected to participate in this research through pre-test and post-test evaluations using the Continuous Performance Test (sustained attention), Stroop Color and Word Test (response inhibition), Stork Stand (static balance), and Heel-Toe Walking (dynamic balance). The experimental groups (both healthy and with disabilities) received the selected body percussion intervention program in 45-minute group sessions twice a week for 8 weeks; however, the control groups (both healthy and with disabilities) engaged in usual school activities. Data analysis was performed using covariance analysis at the significance level of p ≤ 0.05.
ResultsThe results showed that the effect of body percussion exercises on sustained attention (p = 0.001), response inhibition (p = 0.001), and static and dynamic balance (p = 0.001) was significant, and participants in the experimental groups performed better than those in the control groups (p = 0.001).
ConclusionsBased on the findings, it seems that body percussion exercises are a beneficial intervention for improving motor and cognitive skills in both healthy children and those with intellectual disabilities; therefore, it is recommended that these exercises be used in physical education programs in schools and rehabilitation centers.
Keywords: Balance, Executive Function, Intellectually Disabled Children, Body Percussion} -
نشریه رفتار حرکتی، پیاپی 53 (پاییز 1402)، صص 101 -112از دست دادن تعادل و زمین خوردن یکی از اصلی ترین مشکلات دوران سالمندی است. استفاده از روش های تمرینی مختلف یکی از بهترین رویکردها برای بهبود این فاکتور در این قشر است. تاثیر دستکاری قیود تکلیف یکی از روش هایی است که به نظر مرسد می تواند بر بهبود شاخص های تعادلی در سالمندان موثر باشد. ، از این رو تحقیق حاضر در نظر دارد به بررسی تاثیر دستکاری قیود تکلیف بر شاخص های تعادل سالمندان سالم بپردازد. به این منظور 30 سالمند سالم به صورت تصادفی انتخاب و در دو گروه مداخله و کنترل تقسیم بندی شدند. گروه مداخله اقدام به انجام تمرینات دستکاری قیود تکلیف به مدت 8 هفته و به صورت 3 بار در هفته پرداختند. گروه کنترل نیز، طی مدت اجرای تحقیق به فعالیت عادی خود ادامه دادند. شاخص های تعادلی با استفاده از دستگاه بایدوکس بررسی شدند. نتایج تحقیق نشان داد اعمال پروتکل تمرینات دستکاری قیود تکلیف باعث بهبود شاخص های تعادلی در گروه مداخله میشود. نتایج آزمون تحلیل کوواریانس با حذف اثر پیش آزمون نشان داد، هر سه شاخص ثبات کلی، ثبات قدامی خلفی و ثبات میانی جانبی در گروه مداخله بهبود معناداری را نسبت به گروه کنترل داشت(001/0=P). نتایج این پژوهش موید تاثیر تمرینات با دستکاری قیود تکلیف بر بهبود تعادل و در سالمندان است. با بهبود این توانایی خطر زمین خوردن در این قشر از جامعه کاهش مییابد.کلید واژگان: تعادل, قید تکلیف, سالمند, شاخص عملکردی}Motor Behavior, Volume:15 Issue: 53, 2024, PP 101 -112Backgroundfalling and losing balance is one the most Important problem in elderly. Exercise interventions are one the best approach to resolve this problem. Task constraints manipulation is one this approach seems it can improve balance indexes in elderly population. So the aim of current study is to investigate effect of task constraints manipulation on balance indexes of healthy elderly adultsMethodsThirty elderly people were selected to participate in the research, and they were randomly divided into control and intervention groups. The intervention group participated in task constraints manipulation exercises for 8 weeks (3 times per week), while the control group lived without any interventions. The balance indexes were evaluated using the Biodex system.ResultsThe results showed task constraints manipulation exercises improve the balance indexes in intervention group. The result of ANCOVA test revealed a significant improvement in the scores of postural control and balance (P<0.05).ConclusionThe results of this research confirm the effect of task constraints manipulation exercises on improving balance indexes in the elderly. Balance improvement finally can lead to reduce the fall risk in elder population.Keywords: Balance, task constraints, Performance Index}
-
Journal of Sport Sciences and Health Research, Volume:15 Issue: 30, Winter and Spring 2023, PP 85 -97BackgroundThe SARS-CoV-2 virus is viewed as one of the defining crises of the current era, with various adverse ramifications for sports performance.AimThe objective of the present study was to investigate the effect of aerobic exercise and caffeine supplementation on the cognitive performance and balance of college student-athletes recovered from COVID-19.Materials and MethodsForty male student-athletes aged between 18 to 25 years from the Imam Khomeini International University of Qazvin were randomly assigned to four groups: 1. exercise + caffeine supplementation, 2. aerobic exercise + placebo, 3. aerobic exercise, and 4. control, in a pre-test post-test design. The Shapiro-Wilk test was used to check the normality of data distribution and covariance analysis was used for inter-group comparison.ResultsThe ANCOVA analysis showed significant differences in cognitive performance and balance among the four groups (P<0.05). Pairwise comparisons using the Bonferroni post-hoc test showed statistically significant differences in cognitive performance and balance between the aerobic exercise + caffeine group versus the aerobic exercise + placebo group (P<0.05) and the aerobic exercise versus the control group (P<0.05). Also, there was significant differences in mean cognitive performance and balance indices between AE+CAF versus CONT (P<0.005) and AE+CAF versus AE (P<0.005).ConclusionThe results of this study show that aerobic exercise with caffeine supplementation can improve cognitive performance and balance of student-athletes recovered from COVID-19.Keywords: aerobic exercise, balance, caffeine supplementation, cognitive performance, Covid-19}
-
هدف:
پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثر تمرینات ثبات مرکزی و ترامپولین بر تعادل ایستا و پویا و حس عمقی مچ پا دختران والیبالیست مبتلا به بی ثباتی مزمن مچ پا انجام شد.
روش ها :
36 والیبالیست دختر مبتلا به بی ثباتی مزمن مچ پا به صورت هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه تمرینات ثبات مرکزی، تمرینات ترامپولین و گروه کنترل تقسیم شدند. از آزمون های لک لک و وای به ترتیب جهت ارزیابی تعادل ایستا و پویا استفاده شد. همچنین حس عمقی با استفاده از گونیامتر مورد ارزیابی قرار گرفت. پس از ارزیابی آزمون ها در پیش آزمون گروه های تمرینی ثبات مرکزی و ترامپولین به مدت 6 هفته تمرینات خود را انجام دادند. پس از پایان دوره تمرینی مجدد آزمون های مربوط به پیش آزمون در پس آزمون نیز مورد ارزیابی قرار گرفتند. در تجزیه وتحلیل اطلاعات برای مقایسه بین گروهی از آزمون تحلیل کوواریانس و آزمون تعقیبی بونفرونی و در مقایسه درون گروهی از آزمون تی همبسته استفاده شد.
یافته ها:
ننتایج نشان دهنده اثر هر دو برنامه تمرینی بر تعادل ایستا (0/01≥p)، پویا (0/01≥p) و حس عمقی مچ پا در وضعیت های دورسی فلکشن (0/01≥p) و پلانتار فلکشن (0/01≥p) بود. همچنین در مقایسه اثر دو برنامه تمرینی مشاهده شد تفاوت معنی داری بین اثر دو برنامه تمرینی در جهت های خلفی داخلی و نمره کل تعادل پویا و نیز حس عمقی مچ پا در وضعیت پلانتار فلکشن مشاهده شد به صورتی که اثر برنامه تمرینی ترامپولین بیشتر از اثر برنامه ثبات مرکزی بود بااین حال بین دو گروه تمرینی در متغیرهای تعادل ایستا، جهت قدامی و خلفی-خارجی تعادل پویا و حس عمقی مچ پا در وضعیت دورسی فلکشن در دو گروه تمرینی مشاهده نشد (0/05).
نتیجه گیری:
به صورت کلی نتایج پژوهش نشان داد استفاده از تمرینات ثبات مرکزی و ترامپولین باعث بهبود تعادل ایستا، پویا و حس عمقی مچ پا در ورزشکاران با بی ثباتی مزمن مچ می شود.
کلید واژگان: تعادل, حس عمقی, والیبال, بی ثباتی}Objective :
This study sought to compare the impact of core stability and trampoline training on the static and dynamic balance, along with proprioception, among female volleyball players dealing with chronic ankle instability.
Methods :
TThirty-six female volleyball players experiencing chronic ankle instability were purposefully chosen and randomly split into three groups: core stability training, trampoline training, and a control group. Static and dynamic balance were assessed using the stork and Y balance tests, while proprioception was evaluated utilizing a goniometer. Following the pre-test evaluations, the core stability and trampoline training groups underwent a 6-week exercise regimen. Post this training period, further evaluations were conducted. The ANCOVA test, LSD, and paired t-tests were employed for inter-group comparisons and intra-group assessments.
Results:
Findings suggest that both training programs significantly impacted static balance (p≤0.01), dynamic balance (p≤0.01), and ankle proprioception in dorsiflexion (p≤0.01) and plantar flexion (p≤0.01) positions. Notably, a notable difference was observed between the effects of the two training programs on posterior-medial orientation, total dynamic balance score, and proprioception in plantar flexion. However, the trampoline training program demonstrated a greater effect than the core stability program. Nevertheless, no significant difference was found between the two training groups in static balance, anterior and posterior-lateral dynamic balance, and proprioception in dorsiflexion (p>0.05). Furthermore, both training groups exhibited significant differences in the researched variables when compared to the control group (p≤0.01).
Conclusion:
Overall, the results illustrate that incorporating core stability exercises and trampoline training enhanced static and dynamic balance, as well as deep ankle sensation, among athletes dealing with chronic ankle instability.
Keywords: Balance, Proprioception, Volleyball, Instability} -
هدف:
بیومکانیک ناصحیح و همچنین نقص در تعادل به هنگام انجام تکالیف عملکردی نظیر فرود، می تواند به میزان زیادی دختران والیبالیست را مستعد آسیب کند. تمرینات اصلاح الگوی حرکتی با استفاده از TRX رویکردی نوین است که اخیرا مورد توجه محققین قرار گرفته است. لذا هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر تمرینات اصلاح الگوی حرکتی با استفاده از TRX بر بیومکانیک فرود و تعادل دختران والیبالیست مستعد آسیب های زانو می باشد.
روش ها :
تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی می باشد. تعداد 24 دختر والیبالیست مستعد آسیب زانو به صورت هدفمند انتخاب شدند. سپس به صورت تصادفی به دو گروه تمرینات اصلاح الگوی حرکتی با استفاده از TRX و کنترل تقسیم شدند. در مرحله پیش آزمون، متغیرهای آنتروپومتریک و همچنین تعادل ایستا و پویا و بیومکانیک فرود مورد ارزیابی قرار گرفت. پس از آن آزمودنی های گروه تمرینی به مدت 6 هفته و 3 جلسه در هفته به انجام تمرینات مربوط به خود پرداختند. پس از اتمام 6 هفته تمرینات، تمامی اندازه گیری های مرحله پیش آزمون مجددا در مرحله پس آزمون تکرار شد. از آزمون های آماری تی زوجی و تحلیل کوواریانس جهت تجزیه وتحلیل آماری یافته های تحقیق استفاده شد.
یافته ها :
نتایج آزمون تی زوجی نشان داد که تعادل ایستا و پویا و مکانیک فرود آزمودنی های گروه تجربی در مرحله پس آزمون نسبت به پیش آزمون بهبود معنی داری داشته است (0/05>p). درحالی که تفاوت معنی داری در متغیرهای مورد بررسی در گروه کنترل مشاهده نشد (0/05≤p). همچنین نتایج آزمون تحلیل کوواریانس نشان داد که امتیاز متغیرهای تعادل و خطای فرود بین دو گروه تحقیق در مرحله پس آزمون، تفاوت معنی داری دارد (0/05>p).
نتیجه گیری:
بهبود تعادل و افزایش توانایی فرد بر کنترل حرکات تنه و مفصل زانو به هنگام فرود، احتمالا می تواند به دلیل بهبود عملکرد عضلات ثبات دهنده مرکزی بدن رخ داشته باشد؛ بنابراین استفاده از تمرینات اصلاح الگوی حرکتی با استفاده از TRX می تواند به عنوان رویکردی اثرگذار در جهت پیشگیری از ابتلا به آسیب های زانو در دختران والیبالیست مستعد آسیب در نظر گرفته شود.
کلید واژگان: الگوی حرکتی, تمرینات TRX, پیشگیری, بیومکانیک فرود, تعادل, والیبالیست}Objective :
Movement pattern correction exercises using TRX are a novel approach that has recently attracted the attention of researchers. Therefore, the purpose of this research is to investigate the effect of movement pattern correction exercises using TRX on the landing biomechanics and balance of female volleyball players prone to knee injuries.
Methods :
Twenty female volleyball players prone to knee injuries were selected based on specific criteria and split into two groups: one practiced TRX-based movement correcti:on exercises, while the other served as the control. Initial assessments included anthropometric measurements, static/dynamic balance, and landing biomechanics using various tests. The training group underwent exercises three times a week for six weeks, while the control refrained from impactful sports activities. All participants continued their volleyball routines. Post-training, the same assessments were conducted, and statistical analyses were performed using paired t-tests and analysis of covariance to evaluate the results.
Results :
The paired t-test results showed that the static and dynamic balance and landing mechanics of the subjects in the experimental group improved significantly in the post-test stage compared to the pre-test (p < 0.05), while there was no significant difference in the investigated variables in the control group (p ≤ 0.05). Additionally, the results of the analysis of covariance showed a significant difference in the scores of the balance and landing error variables between the two groups in the post-test phase (p < 0.05)..
Conclusion:
Improving balance and increasing a person's ability to control the movements of the trunk and knee joint during landing can probably occur due to the improvement in the performance of the core stabilizer muscles of the body. Therefore, the use of movement pattern correction exercises using TRX can be considered an effective approach to prevent knee injuries in susceptible female volleyball players.
Keywords: Movement pattern, TRX exercises, Prevention, Landing biomechanics, Balance, Volleyball player} -
زمینه و هدف
پژوهش حاضر باهدف مقایسه تاثیر تمرینات پایدارسازی عصبی عضلانی پویا و اتاگو بر تعادل، حس عمقی و استقامت تنه سالمندان انجام شد.
روش بررسیتحقیق حاضر نیمه تجربی بوده و 45 سالمند به عنوان نمونه به شکل در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی در سه گروه کنترل (15 نفر)، تمرینات عصبی عضلانی پویا (15 نفر) و تمرینات اتاگو (15 نفر) قرار گرفتند. از آزمون های شارپند رومبرگ و همچنین زمان برخاستن و رفتن برای ارزیابی تعادل ایستا و پویا استفاده شد. استقامت تنه با آزمون فلکشن 60 درجه و حس عمقی تنه با گونیامتر ارزیابی شد. گروه های تمرینی، تمرینات را به مدت 8 هفته انجام دادند. گروه کنترل به فعالیت روزانه خود پرداختند. از آزمون تحلیل کوواریانس برای مقایسه بین گروه های تجربی و کنترل استفاده شد. آنالیز آماری در نرم افزار SPSS نسخه 24 در سطح معنی داری 0/05 انجام شد.
نتایجنتایج نشان داد بین گروه های کنترل-پایدارسازی عصبی عضلانی پویا و کنترل-اتاگو در تعادل ایستا (0/001=p)، تعادل پویا (0/001=p و 0/005=p)، حس عمقی تنه (0/001=p) و استقامت تنه (0/001=p و p=0/003)تفاوت وجود داشت. همچنین بین دو گروه پایدارسازی عصبی عضلانی پویا-اتاگو در متغیرهای حس عمقی تنه (0/004=p) و استقامت تنه (0/002=p) تفاوت معنی داری مشاهده شد. اما این تفاوت در متغیر تعادل ایستا و پویا معنی دار نبود (0/05<p).
نتیجه گیرینتایج حاصل از این مطالعه نشان دهنده تاثیر تمرینات پایدارسازی عصبی عضلانی پویا با تاکید بر افزایش کنترل ناحیه مرکزی و اتاگو با اثر بخشی بر افزایش جریان حس عمقی بود که باعث بهبود تعادل، استقامت و حس عمقی تنه در سالمندان شده است. با توجه به تاثیرات مطلوب این تمرینات استفاده از آن ها جهت ارتقا سطح عملکردی سالمندان می تواند مثمر ثمر واقع شود.
کلید واژگان: پایدارسازی عصبی عضلانی پویا, اتاگو, تعادل, حس عمقی, سالمندان}Background and purposeThe present study was conducted to compare the effect of dynamic neuromuscular stabilization (DNS) exercises and Otago on balance, proprioception and trunk endurance of elderly women.
Methods45 elderly participants were divided into three groups: control, DNS, and Otago exercises, each consisting of 15 individuals. Sharpand-Romberg tests as well as standing and walking time were used to evaluate static and dynamic balance (DB). Trunk endurance was evaluated with a 60-degree flexion test and trunk proprioception with a goniometer. After evaluating the variables, the subjects of the training groups performed the exercises for 6 weeks. The control group did their daily activities. After the training program, a post-test was conducted, and statistical analysis was performed using SPSS version 24 software. The analysis of covariance and post hoc Bonferroni test were utilized to compare the research factors between the experimental and control groups at a significance level of 0.05.
ResultsThe results of the research showed that between the control group with DNS and the control group with Otago in static balance (p=0.001), DB (p=0.001 and p=0.005), trunk proprioception (p=0.001) and trunk endurance (p=0.001, p=0.003). Also, a significant difference was observed between the two groups of DNS-Otago in the variables of trunk proprioception (p=0.004) and trunk endurance (p=0.002). However, this difference was not significant in the field of static and DB (p>0.05).
ConclusionThe results of this study demonstrate the effectiveness of both DNS exercises and Otago in improving balance, endurance, and trunk proprioception in the elderly. These findings emphasize the importance of utilizing these exercises to enhance the functional level of older adults.
Keywords: Dynamic Neuromuscular Stabilization, Otago, Balance, Proprioception, Elderly} -
زمینه و هدفکم توانی ذهنی اختلالی است که باعث نارسایی در کارکرد هوشی و سازشی فرد در زمینه های اجتماعی، عملی و مفهومی می شود. بنابراین هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر تمرینات ریتمیک همراه با موسیقی بر روی ترامپولین بر توانایی حرکتی و تعادل کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر است.روش بررسیپژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون بود. تعداد 30 نفر از کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر 10-9 ساله به صورت تصادفی در دو گروه تجربی و کنترل قرار گرفتند. برای سنجش مهارت های حرکتی ظریف و تعادل به ترتیب از آزمون های برونیکس-اوزرتسکی و زمان برخاستن و حرکت کردن استفاده شد. گروه تجربی تمرینات روی ترامپولین را به مدت هشت هفته، هر هفته سه جلسه یک ساعته انجام دادند و گروه کنترل مداخله ای دریافت نکردند. پس از هشت هفته، پس آزمون مشابه با پیش آزمون و شش ماه بعد نیز آزمون یادداری انجام شد.نتایجنتایج تحلیل واریانس مرکب نشان داد که تمرینات ریتمیک همراه با موسیقی بر روی ترامپولین بر مهارت حرکتی ظریف و تعادل کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر تاثیر معناداری داشته، بطوری که 91% از تغییرات مهارت حرکتی ظریف و تعادل کودکان تحت تاثیر این نوع تمرینات بوده است. در آزمون یادداری بعد شش ماه فقط در فاکتور تعادل تفاوت معنادار بین دو گروه مشاهده شد.نتیجه گیریتمرینات ریتمیک همراه با موسیقی بر روی ترامپولین در توانبخشی کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر موثر می باشد و از این روش می توان در توانبخشی حرکتی این کودکان در مدارس استفاده نمود.کلید واژگان: ترامپولین, تعادل, مهارت ظریف, کودکان}Background and AimThe present study aimed to investigate the effect of rhythmic exercises with music on the trampoline on motor ability and balance of educable mentally retarded children.MethodsThis research used a semi-experimental method with pre-test and post-test designs for two experimental and control groups. The statistical sample of the research was 30 educable mentally retarded children who were 9-10 years and were selected as available. Bruininks-Oseretsky (BOTMP), time up and get (TUG) tests were used to measure fine motor skills and balance, respectively. Using the counterbalance method. The experimental group performed exercises on a trampoline for eight weeks, and the control group did not receive any intervention. After the intervention, a post-test similar to the pre-test was conducted. After six months, the follow-up period was taken from samples of both groups.ResultsThe results of Mixed ANOVA showed that rhythmic exercises with music on the trampoline had a significant effect on children's fine motor skills and balance from pre-test to post-test, so 91% of the changes in children's fine motor skills and balance were influenced by rhythmic exercises on the trampoline.ConclusionIn the follow-up test after six months, there was no significant difference in fine motor skills between the two groups. The balance of the experimental group was better than that of the control group. So, it can be said that rhythmic exercises with music on the trampoline are effective in the rehabilitation of educable mentally retarded children, and this method can be used in the movement rehabilitation of these children in schools.Keywords: Trampoline, Balance, Fine Skill, Children}
-
زمینه و هدفاختلال طیف اوتیسم (ASD) نوعی اختلال رشدی عصبی است که با نقص در ارتباطات اجتماعی و رفتارهای غیرمعمول مشخص می شود. کودکان اوتیسم مشکلات حرکتی مانند اختلال های جهت یابی وضعیتی و تعادل دارند. با توجه به سبک زندگی کم تحرک این کودکان و تاثیر به سزای فعالیت بدنی در کاهش بروز این مشکلات، اجرای تمرین در قالب بازی برای افزایش نظم پذیری در کودکان گزینه مناسبی است.روش بررسیدر این پژوهش 16 کودک پسر اوتستیک در بازه سنی (17-7) در شهر رشت به صورت در دسترس و تصادفی در دو گروه کنترل و تجربی(هر کدام 8 نفر) مورد بررسی قرار گرفتند. پروتکل بازی اصلاحی به مدت شش هفته (هر هفته سه روز) اجرا شد و گروه کنترل برنامه ای دریافت نکردند. از آزمون اصلاح شده لک لک جهت اندازه گیری تعادل ایستا و پنجه پاشنه برای تعادل پویا و از فرم کوتاه ازرتسکی برای جهت یابی استفاده شد. تحلیل آماری با استفاده از نرم افزار SPSS (نسخه 26) و آزمون های تحلیل واریانس مرکب، تی وابسته، تی مستقل، یومن ویتنی و ویل کاکسون در سطح معناداری (0/05≥p) مورد تحلیل قرار گرفتند.نتایجنتایج نشان داد تفاوت معناداری در بهبود تعادل پویا و جهت یابی در کودکان وجود دارد و در گروه کنترل تفاوت معناداری وجود ندارد. در بهبود تعادل ایستا تاثیری مشاهده نشد (0/05≤p).نتیجه گیرینتیجه نشان داد که پروتکل در قالب بازی اصلاحی بر تعادل پویا و جهت یابی کودکان اوتیسم موثر است و بر تعادل ایستا معنادار نیست.کلید واژگان: اوتیسم, تعادل, جهت یابی, بازی های اصلاحی}Background and AimsAutism Spectrum Disorder (ASD) is a neurodevelopmental disorder characterized by premature defects in social communication and unusual behaviors.Autistic children have movement problems such as positional orientation disorders and ability. As for an inactive lifestyle as these children and more effective physical activity in reducing the incidence of these problems, games are a suitable option for increasing discipline in children.MethodsIn this study, 16 boys with autism spectrum disorder in the age range (7-17) in the Rasht city were selected by convenience sampling and randomly assigned to control and experimental (n = 8). Protocol was performed for six weeks (three days each week), while the control group did not receive any program. The modified stork test was used to measure static balance, the heel-toe test was used to measure dynamic balance, and the Azerty short form was used to measure orientation. For statistical analysis of variables, mixed analysis of variance (groups*time), paired t-test, independent t-test, Mann-Whitney U, and Willcoxon tests were used at a significant level (p≥0.05). Data were analyzed using SPSS software (version 26).ResultsResults showed a significant difference in improving children’s dynamic balance and orientation, while no difference was observed in the control group. In addition, no significant effect was observed in improving static balance in subjects (p≥0.05).ConclusionThe result showed that the protocol in the form of a corrective game is effective on the dynamic balance and orientation of autistic children and is not significant on the static balance.Keywords: &Lrm, Autism, Balance, Orientation, Corrective Game}
-
زمینه و هدفپا پایین ترین قسمت زنجیره حرکتی اندام تحتانی و برای حفظ تعادل و تحمل وزن ضروری است. صافی کف پا وضعیت شایعی است که در آن ارتفاع قوس طولی داخلی پا کم می شود یا از بین می رود. هدف از پژوهش حاضر تعیین تاثیر کینزیوتیپ و داینامیک تیپ بر تعادل و دامنه حرکتی دورسی فلکشن مچ پا پیرو خستگی در مردان مبتلا به کف پای صاف بود.روش بررسیدر این پژوهش مقطعی 35 مرد (18 تا 35 سال) دارای کف پای صاف با توجه به معیارهای ورود و خروج مطالعه شرکت کردند. تعادل پویا و دامنه حرکتی دورسی فلکشن مچ پا در سه روز مختلف تحت هر یک از سه وضعیت بدون تیپ، کینزیوتیپ و داینامیک تیپ قبل و بعد از خستگی به ترتیب بوسیله تست تعادلی Y و گونیامتر ارزیابی شد. از روش Low-Dye اصلاح شده جهت انجام تیپینگ استفاده گردید. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از تست تحلیل واریانس با طرح اندازه گیری مکرر انجام شد (0/05>P).نتایجدامنه حرکتی دورسی فلکشن مچ پا در مقایسه بین وضعیت ها در زمان قبل و بعد از خستگی تفاوت معنی داری نشان نداد (0/05<P). در خصوص نتایج تعادل پویا در زمان قبل از خستگی تفاوت معنی داری مشاهده نشد (0/05<P)، اما پس از خستگی در هر سه جهت قدامی، خلفی داخلی و خلفی خارجی تفاوت معنی داری بین داینامیک تیپ و سایر وضعیت ها مشاهده گردید (0/05>P).نتیجه گیریبا توجه به نتایج بدست آمده، استفاده از داینامیک تیپ با هدف بهبود تعادل پویا پس از خستگی در مردان مبتلا به کف پای صاف منعطف پیشنهاد می گردد.کلید واژگان: تیپ, تیپ الاستیک, کف پای صاف, تعادل, دامنه حرکتی}Background and aimThe foot is crucial for maintaining balance and bearing weight, as it is the lowest part of the movement chain of the lower limb. Pes planus is a common condition where the height of the medial longitudinal arch of the foot decreases or disappears. In this study, we aim to determine the effect of kinesio tape and dynamic tape on the balance and ankle dorsiflexion range of motion (DFROM) of men suffering from pes planus following fatigue.MethodsIn this cross-sectional study, 35 men aged between 18 and 35 with pes planus participated, meeting the inclusion and exclusion criteria. The study evaluated dynamic balance and ankle DFROM on three separate days under each of the three conditions: control (without tape), kinesio-tape, and dynamic tape before and after fatigue. The modified low-dye method was used for taping. The data was analyzed using a repeated measure analysis of variance test, with a significance level of P<0.05.ResultsNo significant differences were found in ankle DFROM before and after fatigue (P<0.05). Additionally, DB results were not significant differences before fatigue (P<0.05). However, after fatigue, a significant difference was found between the dynamic tape and other conditions in all three directions: anterior, posteromedial, and posterolateral (P<0.05).ConclusionAccording to the results obtained, DT is recommended to improve DB in men with pes planus after fatigue.Keywords: Tape, Elastic Tape, Flat Foot, Balance, Range Of Motion}
-
زمینه و هدف
هدف بررسی و مقایسه دو برنامه پیاده روی در آب و خشکی بر شاخص تعادل سالمندان دارای اضافه وزن بود.
روش بررسیتحقیق حاضر از نوع شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون بود. جامعه آماری شامل 64 سالمند در دسترس استان گیلان با دامنه سنی 65 تا 75 سال بودند. نمونه آماری توسط آزمون کوکران به تعداد 54 نفر به شیوه تصادفی ساده و در سه گروه پیاده روی در آب(18 نفر)، پیاده روی در خشکی و کنترل(18 نفر) تقسیم شدند. آزمون تی همبسته و آنالیز واریانس دوطرفه جهت ارزیابی مقادیر تعادل کلی، تعادل داخلی-خارجی،تعادل قدامی-خلفی در پیش آزمون و پس آزمون در نرم افزار SPSS ورژن 25 مورد ارزیابی قرار گرفت.
نتایجدر گروه پیاده روی در آب، شاخص تعادل کلی دارای اختلاف میانگین 0/22 و مقدار t (3/592)، شاخص تعادل داخلی-خارجی (فرونتال) دارای اختلاف میانگین 0/18 و مقدار t (3/633)، مقدار شاخص قدامی-خلفی (ساجیتال) دارای اختلاف میانگین 0/19 و مقدار t (3/501) در سطح معنی داری (0/05) بود. همچنین در گروه پیاده روی در خشکی مقدار شاخص تعادل کلی دارای اختلاف میانگین 0/11 و مقدار t (2/412)، تعادل فرونتال دارای اختلاف میانگین 0/14 و مقدار t(3/015)، تعادل ساجیتال دارای اختلاف میانگین (0/06) و مقدار t (2/006) و سطح معنی داری 0/05>P بود.
نتیجه گیریتمرینات پیاده روی در خشکی و تمرینات پیاده روی در آب با بهبود روند تعادل کلی، قدامی - خلفی، داخلی - خارجی در افراد سالمند دارای اضافه وزن همراه بوده است.
کلید واژگان: تمرین در آب, تمرین در خشکی, تعادل, سالمندان, پیاده روی}Background and AimTo investigate and compare two water and land walking programs on the balance index of overweight elderly people.
MethodsThe current research was quasi-experimental with a pre-test and post-test design. The statistical population included 64 seniors available in Gilan province aged 65 to 75 years. By Cochran's test, the statistical sample consisted of 54 people, and they were divided into three groups: 1. Walking in water (18 people), 2. Walking on land, 3. Control (18 people). Correlated t-test and two-way analysis of variance were evaluated to evaluate the values of overall balance, medial-lateral balance, and anterior-posterior balance in the pre-test and post-test in Spss version 25 software.
ResultsIn the water walking group, the overall balance index had a mean difference of 0.22 and t value (3.592), the medial-lateral balance index (frontal) had a mean difference of 0.18 and t value (3.633), the anterior-posterior index value (sagittal) had a mean difference of 0.19 and the t value (3.501) was at a significant level (0.05). Also, in the dry walking group, the overall balance index had a mean difference of 0.11 and t value (2.412), the frontal balance had a mean difference of 0.14 and t value (3.015), the sagittal balance had a mean difference of (0.06) and t value (2.006) and the significance level was P<0.05.
ConclusionWalking exercises on land and walking exercises in water have been associated with improving overall, anterior-posterior, and medial-lateral balance in overweight elderly people.
Keywords: Exercise In Water, Exercise On Land, Balance, Elderly, Walking}
- نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شدهاند.
- کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شدهاست. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
- در صورتی که میخواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.