تاثیر تراکم بوته و مقدار نیتروژن بر تجمع ماده خشک و عملکرد بلال در ذرت شیرین

به منظور بررسی تاثیر تراکم بوته و مقدار نیتروژن بر تجمع ماده خشک و عملکرد بلال در ذرت شیرین، KSC 403، آزمایشی در تابستان 1384 در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه تربیت مدرس به صورت کرت های خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار انجام گردید. در این تحقیق عامل تراکم بوته در 3 سطح (60، 80 و 100 هزار بوته در هکتار) در کرت های اصلی و مقدار نیتروژن در 4 سطح (120، 180، 240 و 300 کیلوگرم در هکتار از منبع اوره) در کرت های فرعی در نظر گرفته شدند. عملکرد و اجزای عملکرد (تعداد ردیف دانه در بلال، تعداد دانه در ردیف، وزن دانه) و صفات ظاهری بلال (تعداد بلال در بوته، طول بلال، قطر بلال و تعداد پنجه) اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که بیوماس ذرت شیرین در مرحله خمیری نرم تحت تاثیر تراکم و مقدار نیتروژن واقع نشد. با افزایش تراکم در واحد سطح تعداد بلال های اصلی در واحد سطح افزایش اما وزن آنها کاهش یافت. بیشترین طول و تعداد بلال های قابل عرضه به بازار در پایین ترین سطح تراکم و نیتروژن به دست آمد. با افزایش تراکم و مقدار نیتروژن در این آزمایش تعداد ردیف در بلال و تعداد دانه در ردیف کاهش یافت. به این ترتیب تیمار کشت ذرت شیرین با تراکم 60000 بوته در هکتار و کاربرد 120 کیلوگرم نیتروژن در هکتار که بلند ترین بلال (9/17 سانتیمتر)، بیشترین تعداد ردیف دانه (6/16)و دانه در ردیف (4/34) را داشت و بیشترین عملکرد دانه قابل کنسرو (33/9 تن در هکتار) را به خود اختصاص داد برای منطقه مورد نظر که دارای خاک شنی بود توصیه می شود.