دوز جذبی بتا و گامای ید 131 در تیروئید بیضی گون و سایر اندام های گردن با استفاده از کد MCNPX

ایزوتوپ ید-131 در تشخیص و درمان پرکاری و سرطان تیروئید استفاده می شود. برای حصول درمان بهینه باید دوز مشخصی از تابش به بافت تیروئید برسد و کمترین تابش ممکن نیز به اندام های نخاع گردنی مهره گردنی بافت نرم و لایه چربی زیر پوست و پوست گردن برسد. نظر به اینکه اندازه گیری دوز در بافت زنده دشوار است؛ هدف از این تحقیق محاسبه دوز جذبی در اندام های فوق به وسیله کد MCNPX است.
ابتدا فایل ورودی برای کد MCNPX برای محاسبه تالی F6 وF8 تهیه گردید و فرض شد لوب های تیروئید به صورت بیضی‎گون با قطر بزرگ دو برابر قطر کوچک باشد و ید 131 به طور یکنواخت در لوب ها توزیع شده است؛ سپس کد برای تالی F6و F8 برای حجم های لوب از 1 تا 25 میلی لیتر اجرا گردید. از فایل خروجی تالی F6 دوز جذبی گاما در تیروئید بیضی گون، نخاع گردنی، مهره گردنی، بافت گردن، لایه چربی و پوست برای لوب با حجم متغیر از 1 تا 25 میلی لیتر استخراج و نمودارهای آن ترسیم گردید. همچنین از خروجی تالی F8 انرژی جذب شده بتا در تیروئید و بافت نرم گردن استخراج و در جدول درج و سپس دوز جذبی بتا محاسبه گردید.
نتایج این تحقیق نشان می دهد که برای اکتیویته ثابت در تیروئید با افزایش حجم هر لوب بیضی گون از 1 تا 25 میلی لیتر، دوز جذبی گاما در تیروئید3/88 درصد، بافت نرم9/6 درصد، لایه چربی3/19 درصد، پوست 4/17 درصد کاهش و همچنین دوز جذبی گاما در نخاع 1/32 درصد و در مهره گردنی 3/32 درصد افزایش می یابد. برای وضعیت مشابه، دوز جذبی بتا در تیروئید 9/95 درصد و در بافت نرم 2/64 درصد کاهش می یابد.
برای اکتیویته ثابت در تیروئید با افزایش حجم تیروئید دوز جذبی گاما در تیروئید، بافت نرم گردن، لایه چربی زیر پوست و پوست گردن کاهش می یابد؛ اما در استخوان گردن و نخاع گردنی افزایش می یابد. همچنین با افزایش حجم لوب برای اکتیویته ثابت دوز جذبی بتا در تیروئید و بافت گردن کاهش می یابد. بنابراین هرچه لوب تیروئید کوچکتر باشد باید مقدار ید 131 بیشتری برای القای دوز مناسب تجویز گردد.