تاثیر اکسید منیزیم و الیاف پلی پروپیلن بر خصوصیات مکانیکی به ویژه مقاومت حرارتی بتن خود تراکم

بتن خود تراکم، بتنی است با کارایی و قابلیت شکل پذیری بالا و مقاوم در برابر جداشدگی دانه ها که بدون احتیاج به لرزاننده و متراکم کننده، به راحتی در میان فضای بین میلگردها تحت اثر وزن خود جریان می یابد. امروزه استفاده از بتن خود تراکم با داشتن ویژگی هایی مانند دوام و پایایی در سازه های بتن آرمه به طور قابل ملاحظه ای افزایش یافته است. یکی از عیب های این بتن، مقاومت حرارتی کمتر آن نسبت به بتن معمولی است که این امر به دلیل تراکم بیشتر آن می باشد. در این تحقیق، سعی شده است تا علاوه بر دستیابی به طرح اختلاط مشخصی جهت ساختن بتن خود تراکم حاوی میکروسیلیس، با افزودن الیاف پلی پروپیلن و اکسید منیزیم خصوصیات فیزیکی و مکانیکی بتن به ویژه مقاومت حرارتی آن بهبود یابد. تاثیر دو مقدار مختلف الیاف و چهار مقدار مختلف اکسید منیزیم بر روی مقاومت فشاری، مقاومت کششی و مدول الاستیسیته در سنین 7، 11، 28، 42 و 90 روز مورد بررسی و مقایسه قرار گرفته است. بدین منظور تعداد 15 طرح مقدماتی با تغییر در مقدار سنگدانه ها، فیلر و فوق روان کننده مصرفی ساخته شده است. سپس آزمایش های بتن تازه شامل اسلامپ، حلقهJ، جعبه U، جعبه L و قیفV انجام گردیده است. در نهایت با توجه به مقاومت فشاری 28 روزه، از میان آنها یک طرح مطلوب ارزیابی و جهت انجام آزمایش های تکمیلی انتخاب شده است. در این راستا تعداد 150 نمونه مکعبی cm 15×15×15 و تعداد 34 نمونه استوانه ای cm 30×15 جهت بررسی خصوصیات مکانیکی شامل مقاومت فشاری، مقاومت کششی، مدول الاستیسیته و مقاومت حرارتی ساخته شده و نتایج آنها مورد مقایسه قرار گرفته اند. نتایج نشان می دهد که استفاده از الیاف پلی پروپیلن در افزایش مقاومت کششی و حرارتی بتن تاثیر بسزایی داشته و اکسید منیزیم استفاده شده با دانه بندی mμ 100 مقاومت فشاری بتن را به طرز چشمگیری افزایش می دهد.