بررسی و تطبیق گرایش به انتزاع در نقوش سفالینه های ایران باستان و شیوه آپ آرت

در هزاره های قبل از میلاد در ایران باستان، انسان هنرمند در خلق آثارخود با گذر از طبیعت گرایی رو به سوی انتزاع گذاشت وکوشید با بهره گیری از آنچه در محیط زندگی اش می گذرد، به نوعی بیان تصویری ساده و انتزاعی برسد. بیان انتزاعی که گویی دارای قواعد و حساسیت های خاص بصری است. یکی از الگو های این گرایش را می توان در نقوش سفالینه های ایران باستان جست وجوکرد. مطالعه و بررسی این نقوش و سیر حرکت آن به سوی انتزاع بیانگر نقش اندیشه، اعتقادات و همچنین ارزش ها و معیارهای موجود در این آثار است. نتایج این پژوهش نشان داد که نقوش سفالینه های ایران باستان در ادامه گسترش و تحول خود به تدریج از آفرینش نقوش طبیعی فاصله می گیرد و به جای پرداختن به جزئیات طبیعت، راه تجرید را می پیماید. این تمایل به انتزاع در نقوش دارای نتایجی است که آثار بسیاری از نقاشان معاصر به ویژه هنرمندان شیوه آپ آرت را به آن ها نزدیک می کند.گرایشی که در سال های 1960 تا 1970 تحت عنوان نقاشی بصری یا شبکیه به نوعی انتزاع گرایی مبتنی بر سامان دهی اشکال هندسی با تاکید بر تاثیرات دیداری و حرکت نگاه در پهنه اثر توجه دارد. در این مقاله وجوه مشترک در گرایشات انتزاعی و همچنین تشابه موجود در نقوش سفالینه های ایران باستان و آثار آپ آرت مورد بررسی قرار گرفته است. تحقیق پیش رو به روش توصیفی، تحلیلی و گردآوری اطلاعات آن به روش کتابخانه ای انجام شده است.