روش های مقابله با تنش های شغلی در پرستاران

پرستاران به عنوان اعضای اصلی تیم مراقبتی- درمانی نقش مهمی در بهبود و ارتقاء سلامت جامعه ایفا می کنند. تنیدگی جزء شناخته شده در پرستاری است و موجب مشکلات عدیده ای هم برای پرستاران و هم بیماران می گردد. در صورت مواجهه با عوامل تنش زا استفاده از شیوه های سازگاری ضرورت پیدا می کند. لذا این مطالعه با هدف تعیین میزان بکارگیری روش های مقابله با تنش در پرستاران شاغل دربیمارستانهای وابسته به دانشگاه علوم پزشکی خراسان شمالی صورت گرفته است.
این پژوهش یک مطالعه توصیفی است که بر روی 154 پرستار شاغل در بیمارستان های خراسان شمالی صورت گرفته است. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه مشتمل بر دو بخش مشخصات فردی – شغلی و روش های مقابله با تنش بود که میزان بکارگیری آن بر اساس مقیاس لیکرت امتیاز بندی شده بود و نمونه گیری از واحدهای مورد مطالعه یک ماه به طول انجامید. جهت تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS v.14 بر حسب تناسب از روش های آمار توصیفی، آزمون تی مستقل و آنالیز واریانس یک طرفه استفاده شد.
این مطالعه نشان داد که از میان افراد مورد بررسی در مواجه با عوامل تنش زا 6/39 درصد از روش رویارویی به میزان زیاد، 50 درصد از روش دوری گزینی به میزان کم، 5/56 درصد از روش خویشتن داری، 7/61 درصد از روش مشکل گشایی برنامه ریزی، 4/60 درصد از روش ارزیابی مجدد مثبت، 3/62 درصد از روش مسئولیت پذیری، 4/71 درصد از روش حمایت اجتماعی و 2/53 درصد از روش فرار/ اجتناب به میزان متوسط استفاده نموده بودند. روش غالب استفاده از مقابله با تنش روش حمایت اجتماعی بود.
یافته های این پژوهش می تواند زمینه را برای پژوهش های بعدی در مورد طرح برنامه ها و مطالعاتی جهت کاهش عوامل تنش زا شغلی و افزایش سازگاری پرستاران فراهم نموده و گامی در جهت شناخت مسائل و مشکلات پرستاران و نیز برگزاری کارگاه های آموزشی با تاکید بر مباحث روانشناسی و مدیریتی برای پرستاران باشد.