مقایسه خودکارآمدی، اختلال هیجانی و احساس تنهایی در دانش آموزان دچار ناتوانی یادگیری و عادی

این پژوهش با هدف تعیین و مقایسه خودکارآمدی، اختلال هیجانی و احساس تنهایی در دانش آموزان دچار ناتوانی یادگیری و عادی انجام شد.
روش پژوهش پس-رویدادی و جامعه آماری کلیه دانش آموزان پایه سوم، چهارم و پنجم ابتدایی چهار ناحیه آموزش و پرورش استان البرز درسال تحصیلی 89-1388 بود که به روش تصادفی از بین آن ها ناحیه 3 و از این ناحیه 40 دانش آموز 12- 9 ساله دچار ناتوانی یادگیری انتخاب و با 40 دانش آموز عادی همتا شد. ابزار پژوهش پرسشنامه خودکارآمدی بندورا (2000)، پرسشنامه نسخه معلم راتر 1967و مقیاس احساس تنهایی آشر، هامیل و رنشاو (1984) بود. داده ها با استفاده از روش تحلیل واریانس چند متغیری تحلیل شد.
نتایج نشان داد تفاوت میزان خودکارآمدی، اختلال هیجانی و احساس تنهایی در دانش آموزان دچار ناتوانی یادگیری و عادی معنادار، به گونه ای که خودکارآمدی در دانش آموزان عادی و اختلال هیجانی و احساس تنهایی در دانش آموزان دچار ناتوانی یادگیری بیشتر بود.
بر اساس یافته های پژوهش حاضر نتیجه می شود که با افزایش خودکارآمدی دانش آموزان دچار ناتوانی یادگیری می توان اختلال هیجانی و احساس تنهایی آن ها را کاهش داد.