مقایسه ی میزان بروز مارکرهای شاخص استئوبلاست های متمایز شده از سلول های بنیادی مشتق از چربی در مدل های کشت تک لایه ای و Pellet

امروزه با توجه به آمار تصادفات بالا و شکستگی های منجر به نقایص استخوانی و عدم امکان پیوند مناسب استخوان محققان به دنبال راهکارهای نوین برای ترمیم استخوان آسیب دیده می باشند. با توجه به به کار گیری سلول های بنیادی در مهندسی بافت استخوان و ضرورت بررسی انواع روش های کشت، محیط ها و داربست های مناسب، بر آن شدیم که با استفاده از سلول های بنیادی مشتق از چربی (Adipose-derived stem cells یا ADSCs) و القای فرآیند استئوژنز در این سلول ها و بررسی میزان بروز مارکر استئوکلسین و استئوپونتین در دو سیستم monolayer و Pellet culture، گامی در راستای تدوین راهکارهای جدید برای ترمیم آسیب های استخوانی برداشته باشیم.
سلول های بنیادی از بافت چربی 4 فرد توسط روش های مکانیکی و آنزیمی جدا گردید و کشت داده شد. سلول ها طی فرآیند استئوژنز در دو سیستم monolayer و pellet culture تمایز داده شد. سپس استخراج RNA از سلول های تمایز یافته، سنتز CDNA و تکثیر انجام شد. محصول PCR به روی ژل الکتروفورز انتقال یافت. میزان بروز مارکر های استخوانی مانند استئوکلسین و استئوپونتین، با توجه به شدت باندهای تشکیل شده با استفاده از نرم افزار image-J و آزمون Student-t بررسی و مقایسه گردید.
نتایج این تحقیق نشان داد میانگین بروز ژن استئوکلسین در سلول های تمایز یافته در دو سیستم کشت تفاوت معنی داری نداشت در حالی که میانگین بروز ژن استئوپنتین در سلول های تمایز یافته در دو سیستم کشت تفاوت معنی داری داشت و در کشت pellet در مقایسه با تک لایه ای بروز بیشتری داشت (05/0 > P).
این مطالعه نشان داد که pellet culture و monolayer هر دو شرایط کشت مناسبی برای القای استئوژنز به حساب می آیند ولی ژن های استئوکلسین و استئوپونتین به عنوان مارکر و شاخص استخوانی در سیستم pellet در مقایسه با سیستم monolayer بروز متفاوتی داشتند.