بررسی استریولوژیک حجم کلیه در نارسایی حاد کلیه ی القا، شده به وسیله ی گلیسرول در موش صحرایی نر

بررسی کمی دگرگونی های ساختمانی، نقش مهمی در تشخیص بیماری و بررسی روند بهبود دارد. در این پژوهش، برای بررسی این دگرگونی در نارسایی حاد کلیه القا شده به وسیله گلیسرول در موش صحرایی از معیارهای استریولوژی (حجم کل کلیه، حجم کورتکس و حجم مدولا) به عنوان معیار اندازه گیری استفاده شد.

شمار 24 سر موش صحرایی نر از نژاد اسپراگو- داولی (Sprague- Dawley) برگزیده و به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و شاهد بخش گردید. به گروه آزمایش، میزان 10 میلی گرم در برابر هر کیلوگرم وزن از محلول 50 درصد گلیسرول و به گروه شاهد، به همین میزان حلال (نرمال سیلین) به صورت درون ماهیچه ای تزریق گردید. پس از 48 ساعت، موش ها، در بیهوشی عمیق، تشریح و پس از فیکس کردن به روش پرفوزیون عروقی با محلول فرمالین 10 درصد، کلیه راست آن ها برداشته شد. از هر کلیه، پس از انجام مراحل قالب گیری به وسیله آگار، برش هایی به ضخامت یک میلی متر تهیه گردید، سپس، از هر برش، پس از انجام مراحل آماده سازی بافتی، در قالب های پارافینی برش هایی به ضخامت پنج میکرون فراهم و با هماتوکسیلین- ائوزین رنگ آمیزی گردید. لام های میکروسکوپی آماده شده، با استفاده از روش شمارش نقطه ای واصل کاوالیه، بررسی و حجم کل و حجم بخش قشری و مرکزی کلیه به دست آورده شد.

حجم کل کلیه در گروه آزمایش بیشتر از گروه شاهد بود و این افزایش، ارتباط معنی دار را با افزایش حجم کورتکس نشان داد. به نظر می رسد که این تغییر حجم، به تغییرات آسیب شناختی در کلیه مربوط باشد.

در این بررسی تلاش گردیده است، که تغییر حجم در کلیه و نواحی گوناگون آن در الگوی تجربی از نارسایی حاد کلیه بررسی گردد زیرا، روش بالا به علت داشتن خطای کمتر، می تواند روشی مناسب برای اندازه گیری تغییر حجم در بافت ها و اندام های کالبد باشد، اما تصمیم گیری برای کاربرد آن در درمانگاه، به بررسی های گسترده تر نیاز دارد.