بررسی فراوانی نسبی پاسخ زودرس به درمان اینترفرون کانونسیونال و ریباویرین در بیماران مبتلا به هپاتیت C مزمن

هپاتیت C یک معضل بهداشتی به خصوص در بیماران IVDU (Intravenous drug users) است. داروهای جدید و موثر بر این بیماری بسیار گران هستند و بسیاری از بیماران قادر به تهیه ی آن ها نیستند و به ناچار تحت درمان با اینترفرون کانونسیونال + ریباویرین قرار می گیرند. با توجه به این که اثر این شیوه ی درمان به شکل پاسخ زودرس در مبتلایان به هپاتیت C مزمن در ایران بررسی نشده است، این مطالعه انجام گرفت.
این مطالعه یک مطالعه ی توصیفی تحلیلی گذشته نگر بود که در سال 1390 بر روی بیماران مبتلا به هپاتیت C که جهت درمان به مرکز تحقیقات بیماری های عفونی و گرمسیری اصفهان مراجعه کرده بودند، انجام شد. پرونده ی کلیه ی بیماران مبتلا به هپاتیت C مزمن مراجعه کننده به این مرکز که تحت آزمایش ویروس به روش PCR (Polymerase chain reaction) قرار گرفته بودند، ارزیابی شد. داده های به دست آمده وارد رایانه شد و به وسیله ی نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
میانگین تعداد ژن شمارش شده قبل از درمان 6139188 ± 3549878 با دامنه ی 25038831–1100 بود. در 12 هفته بعد از درمان شمارش تعداد ژن در 5 بیمار (20 درصد) بیشتر از log2 و در یک بیمار (4 درصد) کمتر از log2 کاهش پیدا کرد و در 19 بیمار (76 درصد) غیر قابل شمارش بود.
نتایج این مطالعه نشان داد که استفاده از دو ترکیب دارویی فوق می تواند در کوتاه مدت اثرات درمانی مفیدی را برای بیماران به همراه داشته باشد و از طرف دیگر، باعث کاهش هزینه های درمانی در بیماران گردد.