آیا داستان «زن صالحه ی» عطار ایرانی است؟

در الهی نامه ی عطار نیشابوری، داستانی با عنوان «حکایت زن صالحه» آمده است که نمونه ای جالب از «زن» در جامعه ی دینی است. اصل این داستان در کتاب «بختیارنامه» - ترجمه ای از کتاب «هزار داستان»، که مجموعه ای از داستان های ایرانی پیش از اسلام است - آمده، علاوه بر آن، این حکایت در کتاب «الف لیله و لیله» - که بعدها ترجمه ای به فارسی از آن شده - نیز آمده است و اغلب داستان های این کتاب - بنابر تحقیق محققان - پیشینه ای دارد که به قبل از اسلام برمی-گردد. ضمنا، همین داستان با اندکی تفاوت – در صورت و نام اشخاص – در کتاب فروع کافی از قول امام جعفر صادق(ع) نیز آمده است، که حکایت از دیرینه گی این داستان می کند. عطار نیشابوری، سدیدالدین محمد عوفی، ضیاءالدین نخشبی، عمادبن محمد الثغری و بالاخره حبله رودی، این داستان را در کتاب های خود آورده اند. با بررسی و تحقیق در پیشینه ی این داستان، مشخص می شود که این داستان، اصلا ایرانی است و عطارنیشابوری، از ماخذی نزدیک به ماخذ «هزارویک شب» در سرودن شاعرانه ی این داستان، استفاده کرده است و دیگران - بعد از عطارنیشابوری - داستان را از او اخذ نموده اند.