حماسه خدایان یا شاهنامه پهلوانان؟

تاثیر نیروهای مافوق انسانی در منظومه های حماسی بسیار چشم گیر است و نمی توان اثر حماسی ملتی را مشاهده کرد که در آن، این نیروها در هنگامه کارزار نقشی را به خود اختصاص ندهند. اما آن چه این نیروهای برتر را از هم متمایز می سازد؛ چگونگی عمل کرد آنان، در حماسه هاست. آن گاه که سر و کار دشمنان در جنگ ها با پهلوانان بزرگ و رویین تنی است که با نیروی شمشیر و قدرت بازو، برابر نباشد؛ حضور این نیروهای مرموز و شگفت، رخ می نماید. اما آیا مداخله و تاثیر نیروهای فراسویی در آثار حماسی با هم برابرند؟ اگر در بعضی آثار دخالت های این قوا بیش از اندازه دیده شود؛ از ارزش حماسی آنان نمی کاهد؟ در مقاله حاضر، شاهنامه فردوسی و ایلیاد هومر را از این منظر مورد بازبینی قرار می دهیم تا ضمن بررسی پرسش های ارائه شده؛ دریابیم کدام اثر با فرهنگ مخاطبان زمینی خود هم گونی نزدیک تری دارد.