درک بیماران جراحی قلب از منابع آسایش بخش: یک مطالعه کیفی

آسایش نیاز اساسی بشر در تمام مراحل زندگی و پیامد اقدامات پرستاری است. شناخت نیاز آسایش در بیماران جراحی قلب باز بر اساس تجارب و ادراک خود بیماران -که با مشکلات جراحی و عوارض آن مواجه هستند- به جهت مراقبت، امری ضروری به حساب م یآید. این مطالعه با هدف، تبیین درک بیماران جراحی قلب باز بستری از منابع آسایش بخش انجام گرفت.

این مطالعه با رویکرد تحقیق کیفی و با روش تحلیل محتوای کیفی انجام شد. مشارکت کنندگان شامل 20 بیمار تحت جراحی قلب بودند. داده ها از طریق مصاحبه های بدون ساختار و با نمون هگیری هدفمند جمع آوری و تا اشباع داده ها ادامه یافت. تجزیه و تحلیل داده ها به طور مستمر و همزمان با جمع آوری داده ها و به صورت مقایسه ای انجام گردید.

در طی فرایند تحلیل داده ها، چهار درون مایه که بیانگر تجربه و ابعاد درک بیماران از منابع آسایش است، شامل «احساس رابطه نزدیک و انسانی با پرستار»، «درک حضور و پایش مداوم پرستار»، «حمایت خانواده و بیماران همتا» و «قرار گرفتن در محیط بستری ایمن و آسوده» آشکار شد. این درون مایه ها بیانگر منابعی است که بیماران، آسایش خود را از آن ها کسب می کردند.

بر طبق نتایج، بیماران آسایش حاصل از منابع انسانی را بیش از محیط و امکانات مدرن دریافت م یکنند. این موضوع بیانگر اهمیت و نقش پررنگ پرستاری و پرستاری انسانی بر خلاف نیاز به پرستاری تکنیکی و با امکانات تخصصی مدرن است. بنابراین توجه به پرستاران و استاندارد سازی منابع انسانی در بخش ها و مراکز بهداشتی و درمانی بیشتر از استاندارد سازی فیزیکی اهمیت دارد تا اقدامات پرستاری با شناخت واقعی نیاز بیماران صورت پذیرد.