ارزیابی اثر پاراآمینوسالیسیلیک اسید بر بهبود عوارض کبدی منگنز در رات های نر نژاد ویستار

قرار گرفتن انسان در معرض غبارات منگنز می تواند باعث بروز بیماری شبیه به پارکینسون به نام منگانیسم شود. برای کاهش عوارض حاصل، داروهای شلات کننده ی فلزات پیشنهاد شده اند. این پژوهش با هدف بررسی، قدرت شلات کنندگی داروی پاراآمینوسالیسیلیک اسید انجام شده است.
در این مطالعه تجربی بیست رات نر بالغ نژاد ویستار در چهار گروه پنج تایی طبقه بندی شدند (یک گروه کنترل و سه گروه آزمون) و طی دو دوره به ترتیب سالین-سالین، منگنز-سالین، سالین-پاراآمینوسالیسیلیک اسید و منگنز- پاراآمینوسالیسیلیک اسید دریافت نمودند. تزریق داخل صفاقی کلرید منگنز به میزان mg/kg8 وزن بدن حیوان به مدت یک هفته برای ایجاد مسمومیت و تزریق زیر جلدی یک سی سی پاراآمینوسالیسیلیک اسید با غلظت g/l5/1 پنج روز در هفته به مدت چهار هفته جهت درمان صورت گرفت. سپس سرم حیوانات برای بررسی فاکتورهای بیوشیمیایی و بافت کبد آنها برای بررسی تغییرات هیستوپاتولوژیک جداسازی و فیکس شدند. داده ها توسط آزمون های آماری آنالیز واریانس یک طرفه و سپس تست توکی تجزیه و تحلیل شدند.
بررسی فاکتورهای بیوشیمیایی بیانگر افزایش معنی دار کلسترول در گروه دوم نسبت به کنترل و کاهش سطح کلسترول خون گروه چهارم نسبت به گروه دوم بود (01/0P<). بیلی روبین مستقیم خون در گروه های دوم و سوم نسبت به کنترل بیشتر بود (05/0P<). بیلی روبین در ادرار حیوانات گروه های دوم وسوم و چهارم مشاهده شد و اوروبیلینوژن در ادرار این گروه ها کاهش داشت (05/0P<). آنزیم های اگزالواستات ترانس آمیناز و پیروات ترانس آمیناز در گروه سوم و آنزیم آلکالین فسفاتاز در گروه های دوم و چهارم نسبت به کنترل افزایش معنی دار داشتند (05/0P<).
داروی پاراآمینوسالیسیلیک اسید در کاهش عوارض مسمومیت با منگنز به خصوص آسیب های کبدی و صفراوی و افزایش کلسترول خون موفق عمل می کند لیکن، استفاده از آن همانند سایر داروها عوارضی را در کبد به همراه دارد.