شناخت توانمندی های گردشگری و ارائه الگوهای بهینه توسعه گردشگری از دیدگاه جغرافیای کاربردی

امروزه گردشگری به اندازه ای توسعه یافته که پس از صنایع مهمی مانند صنعت نفت و خودروسازی، سومین صنعت پردرآمد دنیا محسوب شده و اقتصاددانان نیز از آن به عنوان «صادرات نامرئی» یاد می کنند. همچنین علاوه بر نقش غیر قابل انکار آن در شکوفایی اقتصادی کشورها، جزو عوامل موثر در برنامه ریزی های زیربنائی اعم از توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی است.
بی تردید از علل و انگیزه های اولیه مسافرت انسان ها، بازدید از جاذبه ها و یادمان های تاریخی و مذهبی بوده که به منظور برآورده نمودن نیازها و تعلقات روحی و مادی خود به بازدید از این اماکن می پرداخته اند. در ایران نیز با توجه به حضور ادیان مختلف الهی و آمد و شد حکومت های مختلف در طول تاریخ، آثار و یادمان های به جای مانده از آن ها همواره انگیزه سفر گردشگران را برای بازدید از جاذبه های گردشگری را تشکیل داده است.
در این میان شهر ری به سبب قدمت چندین هزار ساله تاریخی خود و برخورداری از وجود اماکن باستانی، فرهنگی، مذهبی و معماری غنی دوران اسلامی و بالاخص جاذبه های فراوان اماکن زیارتی متعدد و نیز به جهت مطرح بودن به عنوان یکی از مراکز آموزش مذهبی و دینی در کشور، از ظرفیت و قابلیت های متنوعی جهت گردشگری از جمله گردشگری مذهبی و تاریخی برخوردار است و سالیانه میلیون ها زائر و گردشگر را از داخل و خارج از کشور پذیرا می باشد. همچنین همان طور که می دانیم جاذبه های گردشگری و صنایع مرتبط با آن در توسعه کالبدی- اجتماعی-اقتصادی و فرهنگی جوامع موثر هستند که شهر ری نیز بی تاثیر از این موضوع نبوده است؛ به طوری مراکز متعدد سکونت و خدمات شهری پیرامون جاذبه های تاریخی، باستانی و مذهبی ایجاد شده اند. لذا با توجه به سوال تحقیق و بررسی های صورت گرفته در این زمینه، به ویژه نتایج حاصل از آزمون های به کارگرفته شده و اطلاعات جمع آوری شده از مجموع 310 نفر از گردشگران، ساکنین و کارشناسان در این شهر، ارتباط معناداری بین متغیر جاذبه های گردشگری و شناخت این گونه جاذبه ها با شرایط توسعه از جمله توسعه کالبدی - اجتماعی و اقتصادی ناحیه مورد مطالعه مشاهده می شود. به گونه ای که ضعف های زیرساختی موجود در راستای رشد و توسعه گردشگری در این شهر متاثر از عدم شناخت آثار فوق و در نتیجه عدم برنامه ریزی صحیح و اصولی در این خصوص است.