مقایسه سطح هموسیستئین پلاسما در بیماران مبتلا به ترمبوز ورید عمقی با گروه شاهد

هیپرهموسیستئینمی با بیماری های عروقی مرتبط بوده و اخیرا به عنوان یکی از عوامل خطر مستقل قابل تعدیل در ایجاد ترومبو آمبولی وریدی معرفی شده است. موارد خفیف آن در 7-5 درصد از جمعیت عمومی دیده می شود. هدف از این مطالعه، مقایسه سطح هموسیستئین پلاسما در مبتلایان به ترومبوز ورید عمقی (DVT) و گروه کنترل است.
این مطالعه مورد-شاهدی بین دو گروه 50 نفره با و بدون DVT که از نظر سن، جنس و نمایه توده بدن همسان سازی شده بودند صورت گرفت. تشخیص DVT به کمک سونوگرافی داپلر وریدی اندام تحتانی تایید شده و سطح هموسیستئین پلاسمای افراد در شرایط ناشتا اندازه گیری شد.
میانگین سطح هموسیستئین در گروه های شاهد و بیمار به ترتیب 67/7±06/18 و 30/10±48/20 میکرومول در لیتر (میزان طبیعی 15-5 میکرومول در لیتر) بود که اختلاف معناداری با هم نداشت (185/0=P). 8 درصد از گروه بیمار و 4 درصد از گروه کنترل، مقادیر بیش از صدک 95 سطح هموسیستئین (در گروه کنترل بعنوان نقطه برش برای هیپرهموسیستئینمی) را داشتند و OR همسان شده 09/2 (95% فاصله اطمینان 95/11-365/0) بود (409/0=P). میانگین هموسیستئین پلاسما در افراد مبتلا به فشارخون بالا به طور معناداری بالاتر از میانگین بود.
بحث: میانگین هموسیستئین پلاسمای دو گروه بالاتر از محدوده نرمال بود اما برخلاف سایر مطالعات، اختلافی بین آن ها مشاهده نشد. از طرفی با توجه به پایین بودن سطح هموسیستئین در خانم های باردار که معمولا از مکمل های ویتامینی استفاده می کنند احتمال وجود عوامل مرتبط با هیپرهموسیستئینمی مثل کمبود ویتامین های کوفاکتور را در سطح جامعه مطرح می کند.