مقایسه حمایت و محرومیت اجتماعی در معتادان به مواد مخدر و داروهای روان گردان و افراد بهنجار

این پژوهش با هدف مقایسه حمایت و محرومیت اجتماعی در معتادان به مواد مخدر و داروهای روان گردان و افراد بهنجار انجام گرفت. روش مطالعه علی مقایسه ای و جامعه آماری همه افراد معتاد به مواد مخدر و داروهای روان گردان بودند که در سال 1390 به مراکز درمانی ترک اعتیاد شهر میانه مراجعه کرده بودند. از این جامعه40 معتاد به مواد مخدر و40 معتاد به داروهای روان گردان به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و با40 فرد بهنجار برحسب سن، جنس، تحصیلات و وضعیت تاهل همتا شدند. ابزارهای سنجش شامل پرسشنامه حمایت اجتماعی (فلمینگ، باوم، گایسریل و گچل، 1982) و پرسشنامه محرومیت اجتماعی (محقق ساخته، 1390) بود و داده ها از طریق آزمون تحلیل واریانس چند متغیری (MANOVA)، آزمون LSD، ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چند متغیری تحلیل شد. نتایج نشان داد که معتادان به داروهای روان گردان در مقایسه با معتادان به مواد مخدر و افراد بهنجار و معتادان به مواد مخدر در مقایسه با افراد بهنجار از حمایت اجتماعی کمتری برخوردارند و از محرومیت های اجتماعی چندگانه رنج می برند (01/0P<). تحلیل رگرسیون چند متغیری نیز نشان داد که حمایت اجتماعی پایین، محرومیت اجتماعی معتادان را پیش بینی می کند (01/0P<). این یافته ها نشان می دهد که محرومیت اجتماعی از عوامل خطرزا برای سوء مصرف مواد روان گردان محسوب می شود.