درمان شناختی- رفتاری افسردگی

هدف این مطالعه انجام یک آزمون تجربی از تئوری تغییر بود که توسط آ.تی.بک. آوجی راش، بی اف، شاو و جی. امری (1979) در جهت تبیین اثر بخشی درمانشناختی –رفتاری (CT) افسردگی ارائه شده است ومقایسه بر روی تعداد 15 نفر از بیمارت سرپایی مبتلا به افسردگی اساسی انجام شد که به طور تصادفی تحت سه موقعیت درمانی قرار گرفتند: 1) درمانی که منحصرا بر مولفه فعالسازی رفتاری (BA) در CT متمرکز است، 2) درمانی که هم شامل BA و هم آموزش مهارتهایی است که برای اصلاح افکار خودآیند (AT) بکار می روند. اما مولفه های CT که بر طرحواره مرکزی متمرکز است را شامل نمی شود و 3) درمان کامل CT چهارنفر از شناخت درمانگران با تجربه تمام درمانها را بر عهده داشتند، غلیرغم پیوستگی و یکپرچگی عالی پروتکلهای درمانی که توسط درمانگران اجرا شد یک سوگیری واضح کفایت عملکرد CT را تحت تاثیر قرار داد. به این معنی که شواهدی بدست نیامد که نشان دهد درمان کامل CT بلافاصله بعد از پایان درمان و یا بعد از 6 ماه دوره پیگیری نسبت به درمان مولفه ای (BAیا AT) نتایج بهتری را ایجاد می کند