به کارگیری نسل جدید پمپ های میله ای-مکشی در ایران

به تدریج و با گذشت زمان از عمر بهره برداری از یک چاه، فشار مخزن دچار کاهش می شود و این کاهش نیز خود سبب افت چشم گیر در استحصال نفت می گردد. لذا جهت افزایش یا ثابت نگاه داشتن تولید از سیستم های رایج بازیافت ثانویه نفت استفاده می شود. این سیستم ها عبارتند از سیستم های بازیافت از طریق تزریق گاز، آب و یا میکروب و فرازآوری مصنوعی. با توجه به نیاز شدید کشور به گاز و همچنین حجم کلان سرمایه گذاری مورد نیاز جهت تزریق گاز از یک سو و از سوی دیگر زمان بر بودن روش های معمول بازیافت ثانویه، تزریق گاز یا آب در کوتاه مدت عملا امکان پذیر نیست. این در شرایطی است که روش های فرازآوری مصنوعی در دنیا به سرعت در حال گسترش هستند، به طوری که بنابر اظهارنظر انجمن مهندسین نفت (SPE)، بیش از هشتاد درصد چاه های نفتی در دنیا به نوعی از روش های فرازآوری مصنوعی استفاده می کنند. در بسیاری از کشورهای نفت خیز دنیا از قبیل آمریکا و عربستان سعودی، این روش ها به سرعت در حال رشد هستند، به طوری که در حال حاضر بهره برداری از حدود 90درصد از چاه های نفت در آمریکا به کمک سیستم های فرازآوری مصنوعی انجام می شود. عمده روش های معمول در فرازآوری مصنوعی عبارتند از فرازآوری با گاز یا استفاده از پمپ های درون چاهی. فرازآوری با گاز عبارت است از تزریق گاز طبیعی به داخل لوله مغزی جهت کاهش چگالی سیال درون چاه (کاهش دانسیته ستون چاه) و افزایش جریان سیال به داخل چاه و به تبع آن تولید بیشتر. در نوع دوم فرازآوری مصنوعی که همان استفاده از پمپ های درون چاهی است در عمل منبع دیگری از انرژی به سیستم چاه اضافه می شود که این منبع می تواند الکتریکی یا مکانیکی باشد[1]. در به کارگیری یک روش فرازآوری خاص عواملی نظیر خواص سیال مخزن، شرایط چاه، کیفیت داده ها و اطلاعات و مقرون به صرفه بودن در انتخاب بهترین روش فرازآوری بسیار حائز اهمیت هستند. این بدان معنی است که هر کدام از روش های فرازآوری مصنوعی در شرایط خاصی قابل استفاده هستند و قابل جایگزینی با روش دیگر نمی باشند. افزایش تولید از طریق به کارگیری روش های فرازآوری مصنوعی در چاه هایی که دارای مخزنی با شاخص بهره دهی3 بسیار پایین بوده و همچنین به علت سنگین بودن ستون چاه دارای فشار بسته ی پایینی هستند (تقریبا صفر)، از نقطه نظر اقتصادی و راندمان عملیات بسیار پیچیده و مشکل است.