بررسی پایایی، روایی و تحلیل عاملی مقیاس تاخیر رضامندی تحصیلی

تاخیر در رضامندی تحصیلی، پیش بینی کننده عملکرد تحصیلی، انگیزش، خودگردانی و خودکارآمدی دانش آموزان است؛ بنابراین با توجه به اهمیت به تعویق انداختن رضامندی تحصیلی در فرایند یاددهی- یادگیری، نیاز مبرم به وجود ابزار ویژه آن متناسب با فرهنگ ایرانی می باشد.
پژوهش حاضر با هدف بررسی ویژگی های روان سنجی فرم فارسی مقیاس تاخیر رضامندی تحصیلی، شامل پایایی، روایی وتحلیل عاملی مقیاس، به منظورآماده سازی جهت کاربرد در پژوهشهای تربیتی انجام شده است.
حجم نمونه این پژوهش600 دانش آموز (274 دختر و 326 پسر) بود که با روش نمونه گیری خوشه ایچند مرحله ای از بین دبیرستان های دولتی سطح شهر کرج، انتخاب شدند و با مقیاس تاخیر رضامندی تحصیلی وپرسش نامه انگیزشی راهبردهای یادگیری مورد آزمون قرار گرفتند.
پایایی بازآزمایی مقیاس تاخیر رضامندی تحصیلی بر اساس نتایج دو بار اجرای آزمون و همسانی درونی آن برحسب ضرایب آلفای کرونباخ در موردگروه نمونه محاسبه و تایید شد. به منظور بررسی روایی همزمان، از اجرای همزمان مقیاس انگیزشی راهبردهای یادگیری استفاده شد که حاکی از روایی همزمان مطلوب می باشد. همچنین برای تعیین روایی عاملی از تحلیل عاملی تاییدی استفاده شد، که نتایج تحلیل عاملی تاییدی موید این است که ساختار مقیاس برازش قابل قبولی با داده ها به طور کلی و به طور مجزا برای پسران و دختران دارد و کلیه شاخص های نیکویی برازش، مدل ها را تایید می کنند.
بحث و نتیجه-گیری: یافته های تحلیل عاملی، مشابه تحقیقات انجام گرفته در فرهنگ اصلی وضرایب پایایی و روایی نیز به نتایج تحقیقات پیشین نزدیک بود. بنابراین با توجه به خصوصیات روان سنجی مطلوب، این مقیاس ابزار مناسبی برای تعیین تاخیر رضامندی تحصیلی دانش آموزان می باشد.