مدیریت اصطکاک در راه آهن و کاربرد آن در کنترل سایش

سایش عبارت است از تلفات مکانیکی ماده از سطح یک جسم به واسطه تماس آن با جسم دیگر تحت بارگذاری. سایش در نتیجه اندرکنش نامناسب چرخ و ریل در تماس غلتشی آنها رخ می دهد. به دنبال سایش به وجود آمده پدیده های نامناسبی چون تاثیر منفی در عملکرد دینامیکی قطار و راحتی سفر، امکان خروج از خط، ایجاد تغییرشکل های دائمی، نیاز به بازسازی زودرس پروفیل چرخ ها، ایجاد و گسترش ترک های خستگی در سطح تماس غلتشی آنها و خرابی ادوات روسازی و زیرسازی خطوط را نیز می توان انتظار داشت. از طرفی، سایش چرخ می تواند راندمان وسیله نقلیه ریلی را به مقدار قابل توجهی کاهش دهد و سبب افزایش میزان افت انرژی گردد. فاکتورهای متنوعی در سایش و نرخ سایشی موثرند. از جمله این فاکتورها می توان به نیروهای تماسی، خواص لایه سوم (لایه آلوده کننده بین چرخ و ریل) و خواص مواد اشاره کرد. نیروهای تماسی خود به نیروهای قائم و مماسی، پروفیل چرخ و ریل و لغزش نسبی - که این پارامترها نیز به بار محوری، اندرکنش قطار و خط و پروفیل-های چرخ و ریل وابسته اند – بستگی دارند. همچنین خواصی از مواد که به مقاومت سایشی مرتبط است، شامل سختی سطحی، میزان کربن، ریزساختارها و عدم وجود ناخالصی به ویژه سولفیدها می-باشد. در این مقاله به بررسی اثر روانکارها در مدیریت اصطکاک به عنوان یکی از پارامترهای کلیدی در مبحث سایش پرداخته و تجربه های راه آهن های متنوع برای کاهش پدیده سایش نیز ذکر شده است. در پایان رهنمون هایی جهت کاهش سایش ارائه می شود.