نقش ادراک در عینیت اعیان از منظر فلسفه هوسرل

مساله عینیت یکی از بحث های اساسی و دشوار در فلسفه جدید و معاصر است. در این مقاله سعی مان بر این خواهد بود که این مساله را از منظر پدیدارشناسی استعلایی هوسرل و مفاهیم جدیدی که عرضه میکند مطرح کنیم. از آنجا که ادراک به ویژه ادراک حسی از لحاظ قصدیت و عمل قصدی منطوی در آن به عنوان پایین ترین لایه مراتب عینیت می تواند در راهیابی به عینیت سایر اعیان چه واقعی و چه غیر واقعی (ایده آل) به عنوان مبنا عمل کند مورد توجه ما در نوشته حاضر بوده است. در این راستا عینیت خود ادراک حسی و نقش آن در هدایت ذهن به سوی اعیان ماهوی و مثالی و برعکس نقش اعیان اخیر و سهم آنها در عینیت خود ادراک مورد بحث قرار خواهد گرفت. با توجه به اینکه مقوله عینیت و مقوله بداهت در فلسفه هوسرل کاملا متضایفند و معنای بداهت در این فلسفه به شیوه ای خاص و به عنوان امری خود-داده از همان ابتدا خود را در پایین ترین سطوح یعنی در سطح اعیان ادراک حسی نشان می دهد و بداهت و عینیت ادراک حسی از این منظر مطرح می گردد، نظرگاه انتقادی پدیدارشناسی هوسرل شالوده استوار و جدیدی را برای عینیت معرفی می کند مشروط بر اینکه این نظرگاه با تمام وسعت و جامعی اش به طور صحیح در نظر گرفته شود.