تعیین ارتفاع مانع برای پرش جفت متوالی در تمرینات پلایومتریک

تعیین ارتفاع مانع برای ده پرش متوالی جفت پا در تمرینات پلایومتریک.
روش پژوهش: نمونه پژوهش شامل 45 دختر (cm 5 ± 165: قد و kg 4/6 ± 0/56: وزن) و 35 پسر (cm 6 ± 177: قد و kg 3/7 ± 8/68: وزن) داوطلب بود. دو آزمون پرش ارتفاع از روی مانع با نام های \«پرش جفت بیشینه یک تکرار (1RMJ)\» و \«پرش جفت بیشینه ده تکرار متوالی (10RMJ)\» به فاصله زمانی 48 ساعت اجرا شد.
میزان افت 10RMJ نسبت به 1RMJ به سه دسته 15 سانتی متر و کمتر، 20 تا 25 سانتی متر و 30 سانتی متر و بیشتر قابل تقسیم بود. تحلیل تشخیص نشان داد که در 59 درصد موارد می توان به درستی ارتفاع 10RMJ را از روی 1RMJ تخمین زد. همچنین، توسط تحلیل رگرسیون چندعاملی معادله تخمین ارتفاع مناسب 10RMJ به دست آمد. بر این اساس، افت 10RMJ در افراد مختلف بین 10 تا 35 سانتی متر بود. هیچ ارتباطی بین اندازه های آنتروپومتریک و ارتفاع پرش وجود نداشت و بهترین پیش بینی کننده 10RMJ همان 1RMJ بود.
احتمالا تکنیک پرش که تعیین کننده میزان انرژی مصرفی در هر پرش است نیز در این مورد اهمیت دارد. با استفاده از الگوی برآمده از پژوهش حاضر، پیشنهاد می شود برای وهله های تمرینی با تعداد پرش های متفاوت از 10 تکرار نیز اقدام به تعیین ارتفاع مانع نمود.