ایران و تعاملات فراآتلانتیک

چگونگی برخورد با ایران سوالی جنجالی است که همیشه در روابط فرا آتلانتیکی مطرح بوده است. روابط میان ایران و غرب به ویژه امریکا و اروپا دارای فراز و نشیب های زیادی در سه دهه گذشته بوده است و هر دو طرف برخوردهای متفاوتی را در شرایط متفاوت از خود نشان داده اند. این مقاله بر آن است تا به این سوال پاسخ گوید که در سه دهه گذشته برای برخورد با ایران چه سیاستی دارای اهمیت بیشتری بوده است؟ با استفاده از روشی تحلیلی- تشریحی و مقایسه برخورد امریکا و اروپا با ایران، میزان همگرایی و واگرایی این بازیگران به دقت مورد بررسی قرار گرفته است. بر اساس یافته های این مقاله بخورد فراآتلانتیکی با ایران به سه بخش تقسیم می شود. در بخش اول، که با پیروزی انقلاب اسلامی آغاز و تا فروپاشی شوروی و پایان جنگ سرد در اوایل دهه 1990 ادامه دارد، ایالات متحده و اروپا دارای نگرانی های مشترکی هستند و سعی بر محدود کردن ایران انقلابی دارند. بخش دوم همزمان با تحولات بزرگ بین المللی مانند پایان جنگ سرد، جنگ خلیج فارس و تحولات سیاسی در ایران از جمله پایان جنگ ایران و عراق و ریاست جمهوری هاشمی رفسنجانی است. در این دوره شکاف ها و تفاوت ها در سیاست ها فراآتلانتیکی آشکار می شود. در بخش سوم و بخش مورد نظر ما اعلام برنامه هسته ای ایران و تلاش آمریکا برای متقاعد کردن اروپاییان برای اعمال فشارهای بیشتر بر ایران در جهت محدود ساختن برنامه هسته ای این کشور است. این تلاش ها سرانجام منجر به اتخاذ سیاست های همگرایی در برخورد با ایران شد. آنچه در این بخش دارای اهمیت می باشد چرخش در سیاست های اتحادیه اروپا (گفتگو و همکاری) در مقایسه با آمریکا (تحریم و محدودسازی) است.