پی گیری یک ساله یافته های رادیولوژیک و بالینی در کودکان مبتلا به هیدرونفروز دوران جنینی و شیرخوارگی

هیدرونفروز در زمان جنینی و دوران نوزادی یکی از موارد شایع می باشد که در دوران جنینی و نوزادی توسط سونوگرافی به راحتی قابل تشخیص و بررسی است. در این مطالعه ضمن بررسی یافته های سونوگرافی، رادیولوژیک و یا اسکن ایزوتوپ، بیماران مبتلا، به مدت یک سال از نظر بالینی و آزمایشگاهی مورد بررسی قرار گرفتند.
تعداد 100 نوزاد و شیرخوار مبتلا به هیدرونفروز به مدت یک سال تحت پی گیری بالینی، آزمایشگاهی، سونوگرافی و در مواردی VCUG (Voiding cystourethrogram) و DSMA قرار گرفتند. بیماران بر حسب زمان تشخیص هیدرونفروز در دو گروه جنینی و شیرخواری طبقه بندی شدند. هیدرونفروز از نظر شدت به سه دسته خفیف، متوسط و شدید تقسیم شد.
54 بیمار پسر و 46 بیمار دختر بودند. میانگین سنی بیماران در بدو مراجعه در موارد هیدرونفروز جنینی 5/2 ماه (79 درصد بدون علامت) و در موارد هیدرونفروز شیرخواری 5 ماه (100 درصد علامت دار) بودند. علل هیدرونفروز جنینی عبارت بودند از: ریفلاکس (45 درصد)، هیدرونفروز ایدیوپاتیک (41 درصد)، انسداد محل اتصال حالب به مثانه (Ureteropelvic junction obstruction یا UPJO) (3/11 درصد)، هیدرونفروز فیزیولوژیک (7/5 درصد)، دریچه پیشاب راهی خلفی (8/3 درصد). ریفلاکس شایع ترین علت هیدرونفروز در کلیه بیماران (57 درصد) بود. شایع ترین عامل هیدرونفروز خفیف ریفلاکس و شایع ترین عامل هیدرونفروز شدید UPJO بود. بیماران مبتلا به هیدرونفروز جنینی در 100 درصد موارد شدید، 30 درصد موارد متوسط و 6 درصد موارد خفیف، نیازمند جراحی بودند.
استفاده از سونوگرافی در دوران بارداری منجر به کشف بیشتر موارد بدون علامت هیدرونفروز جنینی در مقایسه با هیدرونفروز شیرخواری گردید که با عوارض کمتری همراه بود. با توجه به کاربرد سونوگرافی به عنوان روش تشخیصی ساده می توان از عوارض و نتایج وخیم نارسایی کلیوی جلوگیری نمود. پیشنهاد می گردد، در حین سونوگرافی جنینی، سونولوژیست ها سیستم ادراری جنینی را بررسی نمایند.