ساخت و بررسی رفتار کششی نانوکامپوزیت وینیل استر/دی اکسید تیتانیوم

تاکنون، بیش تر پژوهش ها فرآیند تولید و تاثیر آن بر خواص نانوکامپوزیت های اپوکسی را مورد بررسی قرار داده اند و داده های کمی پیرامون نانوکامپوزیت های پلیمری با زمینه وینیل استر وجود دارد. این در حالی است که وینیل استر یکی از رزین های پرمصرف در صنعت کامپوزیت بشمار می رود. در سال های اخیر، افزودن تقویت کننده ها با ابعاد کوچک (بویژه در مقیاس نانو) به عنوان راه حلی جهت ارتقاء خواص مطرح شده است. در نانوکامپوزیت ها، به دلیل نفوذ زنجیره های پلیمری به نانوذرات و ایجاد پیوند مناسب با آن ها، بهبود خواص را می توان انتظار داشت. هدف از این پژوهش، ساخت و بررسی رفتار کششی نانوکامپوزیت های وینیل استر/دی اکسید تیتانیوم می باشد. نمونه های نانوکامپوزیتی با استفاده از روش مخلوط سازی مذاب و با محتوای 1، 5/2 و 5 درصد وزنی از نانوذرات TiO2 تولید شدند. هم چنین، BYK-C8000 به عنوان عامل پیوندساز پلیمری به مخلوط اضافه گردید. در ابتدا، تاثیر پارامترها تولید بر خواص نانوکامپوزیت وینیل استر/TiO2 (1% وزنی) مورد ارزیابی قرار گرفت و در ادامه، با انتخاب شرایط بهینه و تثبیت پارامترهای تولید، تاثیر محتوای نانوذرات بر خواص نمونه ها مطالعه شد. رفتار کششی نانوکامپوزیت، با استفاده از آزمون کشش تک محور مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج حاکی از آن است که با افزایش محتوای TiO2در زمینه پلیمری، مدول یانگ همواره افزایش خواهد یافت؛ در حالی که درصد کرنش تا شکست نانوکامپوزیت نسبت به نمونه خالص کاهش می یابد.