مناقب نگاری ائمه(ع) نزد فریقین

در این نوشتار به بررسی آثار نوشته شده در زمینه حیات اهل بیت و ذکر مناقب آنها در دو جریان فکری و مذهبی غالب جهان اسلام، یعنی شیعه و سنی، پرداخته شده است. محور اصلی مورد مطالعه ما دوره صفویه می-باشد که از این شیوه تاریخ نگاری برای کسب مشروعیت در میان مردم بهره برد. ریشه های این جریان مناقب-نگاری را می توان در قرن نهم در شهر هرات پی گرفت، شهری که خاستگاه تاریخ نگاری عصر صفوی محسوب می شود. تاریخ نگاری ائمه را در واقع، به عنوان حلقه اتصالی در میان دو تفکر سنی و شیعی قبل و بعد از صفویه با محوریت سنی های دوازده امامی می توان در نظر گرفت که موجب جلب توجه مناقب نگاران عصر صفوی به ترجمه آثاری همچون کشف الغمه شد؛ اثری که به وفور از منابع اهل سنت بهره برده است. همین جریان حمایتی دولتی، سرانجام زمینه را برای خلق بزرگ ترین اثر روایی شیعی، یعنی بحار الانوار فراهم نمود.