تبیین مدل کاربرد رسانه های جمعی برای پیشگیری از ارتکاب جرم

تاثیرگذاری رسانه بر اندیشه و کنش مخاطب از مباحث قدیمی رسانه بوده است و همواره مورد توجه پژوهشگران قرار داشته است. مطالعه حوادث و پرونده های جنایی نشان می دهد که بخش چشمگیری از جرایم تحت تاثیر تصاویر و پیام های منتقل شده توسط رسانه ها صورت پذیرفته اند که این تاثیرپذیری در مراحل گوناگون اعم از انگیزه، شیوه ارتکاب جرم و رفتارهای پس از ارتکاب و غیره نمود می یابد. بیان مسئله این پژوهش عبارت است از اینکه «چه مدلی می تواند برای برای استفاده از رسانه های جمعی برای پیشگیری از جرم کارآمد باشد؟». برای دستیابی به این پاسخ ها مطالعه با استفاده از تحلیل نظری ادبیات موضوع انجام پذیرفت و برای تایید مدل پیشنهاد شده از نظر کارشناسان استفاده شد. نظریه وابستگی به عنوان نظریه پایه ای برای تحلیل نظری مورد توجه قرار گرفت و بر مبنای آن مدل دوبخشی یکسویه که شامل رسانه جمعی و مخاطب بود تدوین گردید که چتر پوششی پلیس در داخل بخش مخاطب و تاثیرپذیری هدایت گر پلیس در طی مرحله ارسال پیام سبب تاثیرات شناختی، عاطفی و رفتاری روی مخاطب و جامعه گیرنده پیام می گذارد. در نتیجه این پژوهش تایید شد که نیروی انتظامی برای مقابله با بحران ها و آسیب های اجتماعی و فرهنگ سازی نیازمند استفاده از ظرفیت های رسانه ای است. استفاده از نظریه های ارتباطی با رویکرد وابستگی می توانند ساختار و محتوای پیام را به نحوی هدفمند و تاثیرگذار بر روی جامعه هدف اجرا کند و به حداکثر اثرگذاری در پیشگیری از جرایم دست یابد.