ارائه ساختاری به منظور برنامه ریزی بلند مدت بهینه بهره برداری تلفیقی

کمیت و کیفیت منابع آبی قابل دسترس به عنوان مهم ترین فاکتور محدود کننده توسعه در اکثر مناطق خشک و نیمه خشک جهان محسوب می شوند. مدیریت در استفاده تلفیقی از منابع آب، یکی از مهم ترین گزینه هایی است که می تواند به منظور بهره برداری بهینه از منابع آبی قابل دسترس، مفید و موثر واقع شود. در این تحقیق به منظور برنامه ریزی بلند مدت بهره برداری تلفیقی، مدلی با هدف حداقل نمودن میزان عدم تامین نیاز سیستم با توجه به منابع آبی موجود تدوین گردید. در این راستا محدودیتهای در نظر گرفته شده برای مدل سازی شامل محدودیت برداشت از منابع، اولویتهای مصرف در مناطق و بخشهای مختلف، طرحهای انتقال آب بین حوضه ای و میزان تقاضای سیستم برای یک دوره 30 ساله بودند. به منظور همگرایی سریع تر مدل تدوین شده از مدل بهینه سازی الگوریتم ژنتیک مرحله ای استفاده شد. با توجه به نتایج مدل بهینه سازی، دستورالعمل های بهره برداری از منابع آب سطحی و زیرزمینی به تفکیک برای مصارف شرب و کشاورزی به ترتیب به صورت سالانه و ماهانه برای سه افق کوتاه مدت، میان مدت و بلند مدت به نحوه مطلوبی تدوین شد و مورد صحت سنجی قرار گرفت. نتایج این تحقیق نشان دهنده کارایی بالای سیاست های ارائه شده در جهت بهبود پتانسیل های آبی منطقه و جلوگیری از تلفات بی رویه آب در نتیجه استفاده نامطلوب از آن در اراضی کشاورزی و افزایش پایداری در سیستم آب زیرزمینی بود.