اثرات سیاست تهاجمی ایالات متحده بر امنیت ایران در خاورمیانه و حوزه خلیج فارس پس از جنگ 33 روزه

منافع سیاست خارجی ایالات متحده در خاورمیانه و منطقه خلیج فارس همواره در برگیرنده سه مولفه: اقتصاد، امنیت و سیاست بوده است که تاکید بر محوریت منابع انرژی در بخش های اقتصادی به عنوان یک عامل غالب مد نظر بوده است. در این زمینه، تامین امنیت دسترسی به انرژی و جریان نفت تبدیل به امری حیاتی برای رفاه اقتصادی جهان شده است. پس از حملات تروریستی 11 سپتامبر 2001، انگیزهای امنیتی حضور ایالات متحده در خلیج فارس را افزایش داده است. دکترین پرزیدنت بوش مبتنی بر«جنگ پیشگیرانه» و «جنگ جهانی علیه ترور» منطقه خلیج فارس را در مرکز دید استراتژیک ایالات متحده بعد از وقایع 11 سپتامبر قرار داده است. دولت بوش از حملات تروریستی به نیویورک و واشنگتن به عنوان یک فرصت بزرگ برای وصله و پینه کردن امنیت منطقه ای خود از طریق انجام برخی اقدامات شدید استفاده کرد، از جمله حمله به عراق در مارس 2003، ایده تغییر رژیم در ایران نیز به عنوان دیگر برنامه های پر آب و تاب نئو محافظه کاران آمریکایی در مورد ضرورت تغییر شکل دولت در منطقه شبکه ای «خاورمیانه بزرگ»، شده است. علاوه بر این، برجسته کردن «خواسته های امنیتی» بیش از تمام ملاحظات دیگر، سیاست آمریکا در منطقه را به ورطه سقوط عمیق تر به عدم اطمینان کشانده است. واشنگتن به طور سیستماتیک تلاش می کند که روابط بین کشورها در منطقه را امنیتی کند و در این راه تا حدودی نیز موفق شده است.
این رویکرد همراه با طرح ناتو برای پیشبرد همکاری های منطقه ای آن و ایجاد روابط حسنه قابل ملاحظه در میان کشورهای خلیج فارس با رویکردی امنیتی تقریبا غیرممکن شده است. به همین دلایل است که دستیابی به ترتیبات امنیتی جمعی در منطقه خلیج فارس به گونه ای که در برگیرنده تمام کشورهای ساحلی باشد در آینده نزدیک غیرقابل دستیابی است.