برآورد میزان جذب سزیم در ماهی نقره ای ردیا (دیسانتر ار چاس لابراکس) با استفاده از مدل چند بخشی و شبکه ی عصبی

سزیم-137 یکی از شکافت- پاره ها است که معمولا بعد از حوادث هسته ای، نظیر حادثه ی فوکوشیما، همراه با ید-131 در محیط زیست انتشار می یابد. آلودگی ناشی از این رادیونوکلید با توجه به نیم- عمر حدود 30 سال آن، تا مدت زیادی در محیط زیست باقی می ماند و می تواند به راحتی وارد زنجیره ی غذایی انسان شود. با استفاده از مدل دوبخشی، نحوه ی توزیع و جذب سزیم-137 در ماهی نقره ای دریا (دیسانترارچاس لابراکس) توصیف شده است. در این مدل، بخش اول خون و بخش دوم سایر بافت ها هستند. با استفاده از روش عددی و با در نظر گرفتن پرتوزایی غذا به عنوان ورودی، معادلات این مدل حل و پرتوزایی سزیم در بخش های مختلف محاسبه شده است. با مقایسه ی این پرتوزایی با داده های تجربی گزارش شده، ضریب های انتقال بین بافتی ماهی به دست آمد که با ضریب های انتقال محاسبه شده به وسیله ی نرم افزار COMKAT نیز مقایسه شدند؛ اختلاف حدود %2 بود. سپس با تغییر ضریب های انتقال، دسته منحنی های جذب سزیم-137 و مشخصات آن ها برای آموزش شبکه ی عصبی به دست آمد. آموزش شبکه با مشخصات منحنی ها، در 6 گروه انجام شد و نتایج حاصل از همگرایی شبکه نشان داد که شبکه حدود %99 پاسخ درست دارد و می توان از آن برای تخمین ضریب های انتقال بین بافتی، درصد نمکی آب و میزان پرتوزایی سزیم–137 در آب استفاده کرد.