بررسی اثرات افزودن متوکلوپرامید و ترامادول به لیدوکایین در بی حسی اپیدورال در خرگوش

در این مطالعه اثرات افزودن متوکلوپرامید و ترامادول به لیدوکایین در بی حسی اپیدورال در خرگوش مورد بررسی قرار گرفت. پانزده خرگوش نیوزیلندی سفید با متوسط وزنی 5/3-3 کیلوگرم از هر دو جنس نر و ماده انتخاب شد. حیوانات به طور تصادفی به سه گروه تقسیم شدند. سه ترکیب دارویی مختلف به داخل فضای اپیدورال جهت انجام بی حسی اپیدورال تزریق شد. در گروه A لیدوکایین 2 درصد (5/1 سی سی)، در گروهB ترکیب لیدوکایین 2 درصد (5/1 سی سی) و متوکلوپرامید (5/0 سی سی) و در گروه C ترکیب لیدوکایین 2 درصد (5/1 سی سی) و ترامادول (2/0 سی سی) تزریق شد. این عمل 48 ساعت و یک هفته بعد از اولین تزریق مجددا تکرار شد. شروع بیحسی، متوسط فلجی و شلی اندام حرکتی خلفی و طول مدت بی دردی در تمامی گروه ها مورد ارزیابی قرار گرفت. بعد از تزریق داروی بیحسی به داخل فضای اپیدورال هیچ عارضه ی جانبی دیده نشد. مطالعات آماری نشان داد که شروع اثر بی دردی در گروه C) 2/4 ± 7/15 ثانیه) بهطور معنی داری کم تر از گروهA) 5/15 ± 6/68ثانیه) و گروه B) 1/17±8/45 ثانیه) بود (004.0=p .(فلجی و شلی اندام حرکتی خلفی به طور قابل ملاحظهای در گروه C) 5/10 ±9/35 دقیقه) بالاتر از گروه A) 2/5 ± 3/18 دقیقه) و گروه B) 5/11 ± 2/29 دقیقه) بود (001.0= p .(متوسط طول مدت بی دردی در گروه B) 2/16 ± 1/39 دقیقه) به طور معنی داری بیشتر از گروه A) 5/5 ± 6/23 دقیقه) (018.0=p (و همچنین در گروه C) 7/10±9/48 دقیقه) در مقایسه با گروه A بود (00.0=p .(هیچ اختلاف معنی داری از نظر طول مدت بیدردی بین گروه B و C دیده نشد. افزودن متوکلوپرامید و ترامادول به لیدوکایین در بی حسی اپیدورال باعث افزایش طول مدت بیدردی در خرگوشها می شود.