بررسی دقت مونوفیلامانهای سیمز- وینشتاین و لیلی در غربال گری نوروپاتی دیابتی

نوروپاتی دیابتی شایع ترین عارضه دیابت است. به منظور کنترل موثر نوروپاتی دیابتی، تشخیص دقیق بیماران به طور منظم لازم است.
مطالعه به منظور تعیین دقت مونوفیلامان های سیمز- وینشتاین و لیلی در غربال گری نوروپاتی محیطی بیماران دیابتی انجام شد.
در این مطالعه، 150 بیمار مبتلا به دیابت نوع دو که در سال 1389 به مرکز دیابت بیمارستان گلستان اهواز مراجعه کرده بودند انتخاب شدند و پرسش نامه 13سوالی در مورد علامت های ذهنی نوروپاتی را تکمیل کردند. بیماران همچنین به وسیله دو نوع مونوفیلامان ارزیابی شدند. سپس آزمون هدایت عصبی به عنوان استاندارد طلایی برای آن ها انجام شد. حساسیت و ویژگی مونوفیلامان ها با کمک آمار توصیفی محاسبه شد.
شایع ترین علامت های ذهنی شامل پاراستزی هر دو پا، درد پاها، حس سوزش، سوزن سوزن شدن و بی حسی در انتهاها بود. حساسیت مونوفیلامان سیمز- وینشتاین و لیلی در نقاط 1 تا 3 به ترتیب در محدوده %9/35 تا %7/48 و %9/35 تا %8/53 بود. حساسیت و ویژگی مونوفیلامان های سیمز- وینشتاین و لیلی در جمع نقاط 3 و 1 شامل %2/46 و %4/78 و در جمع هر سه نقطه به ترتیب %7/48 و %5/77 بود.
با توجه به یافته ها، مونوفیلامان ها به عنوان روش های ارزان، ساده و مناسب برای ردیابی نوروپاتی حسی در معاینه های بالینی تشخیص داده شدند. از این رو به محض تشخیص دیابت برای بیماران، غربال گری آن ها از نظر نوروپاتی توصیه می شود.